De Gids. Jaargang 135

[p. 563]

Jacques Hamelink
Vijf gedichten

Blaasroer augustus; grintgrijs.
langs de weg verwildert
de zwervende ontroering
die zich niet wil binden
in een vast gevoel.

het valscherm van het hart,
apocrief.
onder de grond wordt gegeten,
in de droom raadpleegt het leven zijn dubbelganger.
het gemaskerd gezicht van het recht,
zichzelf vreemd,
verschijnt talmende aan het venster.

de zich in bosverten bundelende waterkiem:
die de kortste weg kent, en welk
een weg - (vergeet de vervalsing, de weg
die de liniaal volgt).

wij ondergaan het voorbije
passeren van veranderingen,
de uitgestelde botsing van cel
op cel. met trillende wanden
horen wij de grondgeheime kern naderen,
nacht worden, voorbijgaan.

[p. 564]

 

Wortelwind-gebazuind lichaam,

 

zonder volume of zweefvermogen,

 

van vergeten en bevatten doorzeefd

 

en doordrenkt;

 

 

 

jij, die zelf gemengd staat met niets,

 

neem dit gedicht,

 

dat niets is, niets

 

was, niets wordt,

 

oerschemer van tastzin,

 

 

 

opdat in het verhersenende gevoel

 

bezinke je kiemrest: de diepgaande,

 

trage, tot ijzer gebloede groei

 

van de poëzie.

De koorts van drie dagen,
drie distelige, grijs in grijs
geschreven liefdedagen.

gezegend de herfstwijzer, de as
van onze adem, met houten handen
gezegend en voorbijgedaan.

treurreis, door zanderig vergeten
bezegeld: windwaarts,
wortelher.

[p. 565]

 

Voor het venster de klaproos,

 

in gesprek met een onbekend uur, blind, stoffig;

 

dat voorbijkwam, neerzat;

 

ons vluchtig de halfverkoolde hand las.

 

 

 

levenslijnen, hartlijnen: lukraak

 

gekruist, vreemd

 

aan gevoel.

 

 

 

het langzame gastmaal

 

der zintuigen; met elkaar aanzittend

 

aan de steentafel, het onvolbrachte

 

en het mislukte griffend, mond op mond

 

elkaar aanzuiverend met adem.

 

 

 

in de zaadstreng schokkend de ongeschreven zee

 

vertoeven wij onder de boom van Jona,

 

onpaar, ondeelbaar, eennachtswijs.

[p. 566]

 

Voorbij het ontbonden

 

veldspaathard geworden tongbeen

 

van de koe: herkauwend.

 

 

 

schedeldak: enige hemel.

 

 

 

in de kringgreppel,

 

heel de nacht,

 

het grauw en kernig twistgesprek

 

van de vuursteenreizigers,

 

die de urn ledigen

 

en bijschenken.

 

 

 

wij nemen plaats

 

in het uitgespaarde,

 

wij kruisen het woord met hen

 

op spraakhoogte.

 

 

 

van de kiemtaal der doden

 

rookt ons de mond.