De Gids. Jaargang 135

[p. 364]

Leo Herberghs
Drie gedichten

leeg keert de wind uit het wild
hooghartige hakhout

de meiden schikken hun vinnen
het lachen verschrikt
het hooi schittert als linnen

tintlend van zomer
tikt de dichter zijn
boom op de schouders, begint
zijn kirrende ode
zijn sulfer
zijn donder

de halve maan gaat onder -

het gesternte bedelft het gruizlend
aardrijk. het kromzwaard
van het landschap ligt
kromgetrokken -

zieltogend in de armen
van slaap regent het mosgrond
over mijn longen. schrifturen
blinken als zwaarden in mijn
nachthoofd -

schrik zingt de zon los
uit mijn oogbal. snaterend
wordt de dag wakker,

kijvende

[p. 365]

Ijstijd

 

rijk en toegetakeld

 

met maanstenen en bittere

 

vruchten weent de wolf

 

 

 

gloeiend eens waren mijn dagen

 

in weelde

 

 

 

onder het afdak

 

prevel ik duisternissen

 

van diamanten, schrei

 

mijn ijstijd uit