De Gids. Jaargang 135

[p. 85]

J. Bernlef
Vijf gedichten

het evenwicht
ligt achterin de nekwervels
gestrekt voor
het laatste rechte eind-subtiel

verankerd aan iemand die
eenmaal op de grond
licht en onooglijk lijkt: de jockey
kompasnaald

nerveus-attent verschuift
zijn dunne strakgespannen billen
winnen is belangrijk
snelheid gegeven balans alles

ieder paard raakt wel
eens uit cadans
de jockey voelt dat aan
en corrigeert met zijn gewicht

't valt niet te leren
een paard praat weinig
heeft een goed geheugen
en een hekel aan straf

wat is het dan? intuïtie?
het vermogen iemands fouten
te voorzien voordat zij
fouten...

de grens tussen paard
en berijder
vervlogen in hun bijna
onbeteugelde stijl

[p. 86]

Meer

 

in kaart gebracht windverschillen

 

grenzen worden even aangeblazen

 

even grillig weggerild

 

 

 

zelf bladstil aan de kant

 

tot aan de rand gevuld

 

met vloeibaar zetsel

zijn gedichten zijn klein
uitgeknipt kunnen ze zo
in een doosje lintje
denk erom rood erom
weegt nog geeneens een ons

‘hoe meer auto's, hoe kortere gedichten’
en minder blijkt uit statistiek
150 000 minder kinderen ook

dus schrijf steeds kleiner
past het tenminste in een
dinkytoy precies misschien

‘hoe meer auto's, hoe kortere gedichten’: Pierre Kemp.

tenminste voor mij
is te zien hoe of iemand struikelt
zich vergist na hard hollen de
tram mist of iets anders

misschien omdat syncopen eigenlijk
lege plekken zijn tussen de maat
en wat er op straat gebeurt

een soort van onhandig gescharrel
dat de melodie vacant laat
dat die melodie dus wel vaststaat
maar de maat even niet nu

[p. 87]

‘Hoe moeten wij het uit de grammatika persen?’

 

niet jij ligt stil

 

maar wij, gegoten

 

in een mal: plotseling

 

van alles het laatste

 

 

 

peuk/klokhuis/kattebel

 

(ben even weg) en aan een

 

kromme spijker in 't behang

 

je polshorloge dik van tijd

 

 

 

schaduwen trillend

 

van bladeren groen

 

toen kwam er een wolk,

 

is het afgelopen

 

 

 

fouten sluipen door het spel

 

waar het leeg en rustig was

 

zwoegt nu de taal

 

de dingen dorsten/zwellen

 

maar barsten, nee