De Gids. Jaargang 134

[p. 287]

Walter Haesaert
Vier gedichten

De mistklok van oktober raakt mijn zoon.
Hij wordt bedroefd, het krijt tussen de vingers
schrijft een wolk en veel te schuine bomen.
Een blad dat valt, vraagt hij, is dat een moord?

Ellendig lang duurt het verdriet om regen,
koude vloeistof die de stappen veegt.
De eeuwen die terloops als sterren sneeuwen
zijn eindeloos, en slechts met vuur te breken.

Veel verder dan oktober dragen behoedzaam
trieste koeien hun uier naar de slachtbank.
Ze komen buiten op de rug van duistere
profeten, spuwend de resten van hun zijn.

Uit het vel snijdt men wellicht nog schoenen,
het lillend vlees zegt as, de beenderen gedenk.
En uit het bloed perst men de dromen, trage
adem, vlek waar niets nog eens opnieuw begint.

Langs oktober kruipen de dagen, niet wetend
waar naartoe in diepe kuilen, huilend
omdat het feestmaal van de zomer
niets dan onteerde borden achterlaat.

[p. 288]

En de man draagt in een glazen stolp

 

De avond die soms verrassend openbreekt,

 

een vingerafdruk van wat morgen dood kon zijn,

 

knoopt traag de buidel van beweging dicht.

 

De huizen worden lijn, de jacht op licht is open.

 

 

 

Tussen onmenselijk oude bomen trippelt verdriet,

 

te vroeg geboren kind dat niet kan spreken,

 

maar dat de dingen zoveel beter ziet:

 

de stem van water, het netvlies van muziek.

 

 

 

In het bed van droge veren plegen de geliefden

 

de misdaad, alleen al omdat het zo moet.

 

Het bloed wordt uit water geboren, hurkt neer

 

tussen de struiken van licht en sterft af.

 

 

 

En dan spelen de kinderen van oorlog tot

 

oorlog, het laatste verdrag sluiten ze niet.

 

In de tuin van hun lichaam bloeien de rozen

 

erg rood, de vrucht is een schaduw van niets.

 

 

 

En de man draagt in een glazen stolp

 

het ongehinderde verdriet, de lieve smaak

 

van rotte vruchten, de zachte geur

 

van dode vissen met hun loden oog.

[p. 289]

Doorborend de waarheid

 

In mijn handen ontstaat de eerste phase

 

van een droom, d.i. ontspoorde elementen

 

schikken, oude beenderen verzamelen,

 

of op een autokerkhof losse stukken kopen.

 

 

 

En dan de nachtrust geven.

 

 

 

Plots gaat het lichaam beven, een zenuw

 

wordt gespannen naar het zogezegde leven.

 

Fluwelen huid spant om de beenderen

 

en koortsig smeekt de motor brandstof.

 

Tot nog toe werd niet gesproken.

 

 

 

Het alfabet krijgt nieuwe woorden.

 

Ik lach van droefheid, en ween

 

met stukjes confetti in mijn baard.

 

 

 

De ingang naar de zaal met niets dan licht

 

is vrij. Mensen rusten op een lampion,

 

maar tafels met levend geworden glazen

 

zweven dreigend als dolfijnen,

 

doorboren de waarheid grond.

 

 

 

Ik vraag de kortste weg naar waar ik ben,

 

mijn lippen klemmen zich opeen

 

en groeien dicht.

[p. 290]

Als een brug van ijs en ijzer

 

Het water gaat met wildvreemde sneeuw

 

naar bed, zwemmen voor de vissen

 

wordt anders, op weg naar het sombere huis

 

van de bodem, stotend hun reusachtig hoofd

 

 

 

aan ijs, vergeefse kramp van oeroud water.

 

Terwijl de vogels in een cirkel lopen,

 

zoekend het zeer vroege begin, ontmantelen

 

de bomen werkelijk en worden mensen.

 

 

 

Vroeg op de dag eten zij zuivere aarde,

 

vermoeden niet dat dit hun moeder is,

 

ademen de droge adem tweedehands

 

en in hun woorden blijft de samenhang

 

 

 

volledig zoek. Op het voorziene uur

 

ontstaat het middagmaal, lachend drinkt

 

de man een lang gesprek, en in een hoestbui

 

zegt hij: sneeuw is oud en wit geboren.

 

 

 

En 's avonds proeven zij de angst

 

als nietsontziende netels, vinden een bedding

 

met zeer groot verval. Hun duister lichaam

 

ligt gespannen als een brug van ijs en ijzer.