De Gids. Jaargang 134

[p. 95]

Anton Korteweg
Vijf gedichten

van geen kwaad bewust omzichtig
met cerebos tafelzout slakken aanzettend
tot hoger snelheid, huilen
bij de ineenschrompeling, vroeger.

nu trachtend zout te leggen op
de staart van het absolute,
met hetzelfde resultaat en in
dezelfde korte broek.

neem nou de nijvre landman:

moe van 't ploegen
schuift hij des avonds bij moeder de vrouw

zich terdege bewust
dat woorden deksels zijn
voor verkeerde pannen.

Nadat de haan tot drie keer had gekraaid
kwam Petrus, kreeg de sleutels, opende het hek,
gaat op de rotsgrond schapen weiden.

En wij maar distels grazen, wachtend op de heer

[p. 96]

De twaalf

 

Bij omo krijg je ze kado, beeldig verzilverd en

 

herkenbaar aan hun attributen. Als het dan toch

 

moet

 

roer ik mijn koffie nog het liefst met Thomas.

Zelfs geen tante die huilde.

Bij de wederopstanding
des vlezes
sprak ds. wat luider
en bracht de hemel
de hitlergroet.

We keken naar de dichte lucht
en dachten zand erover.