De Gids. Jaargang 134
(1971)– [tijdschrift] Gids, De–
Auteursrechtelijk beschermd
[pagina 47]
| |
Joyce & Co.
| |
I(I, 1) Het schrijven heeft drie onderwerpen: definitieve uitdrukkingsmogelijkheden als gevolg van de philosophie van het materiaal dat je je eigen hebt gemaakt (de taal)/de waanzinnige dimensies die de werkelijkheid op n gegeven moment aanneemt (t scheppingsproces zelf) / het zichzelf bevredigen (Tzu-Jan & Ti-Jean)/het projekt n objekt van jezelf - Onderscheid: zinnetjes van afzonderlijke belevingsmomenten doen rede gewaarworden - Met je twee benen op de grond staan betekent n monoloog gericht tegen die voortdurende zielsverandering van de ‘akt’ van het leven, n symboliek van de betekenis die plaatsvindt in de fase van de schepping waartoe de taal op dat moment gearriveerd is - Symboliese energie aangetroffen in iedere gebeurtenis in de tijd - Nova Decadentia is n tekst waarin intuïtie en gegeven materiaal gestalte krijgen door onze gelijktijdige inventie, n blauwdruk die de formule van Joyce & Co vastlegt: precisie van de strekking en subtiele & gekompleteerde chaos-beleving - Een totaal opgaan.
(I, 2) De werkelijkheid, 't leven jaagt door vastgelegde prototypen heen, de motieven zijn duister en bijkomende gedachten vertroebelen altijd het uiterlijk en dat is maar goed ook - Het bewustzijnsnivoo bevat vooral het genoegen en het nuttige, wat overeenkomt met het oorsprong-principe, de mensen van t ruwste heidendom die geloofden dat god betrekking had op alle voor het mensengeslacht nuttige of noodzakelijke dingen - De waarzeggerij waarmee bij alle heidenen de godsdienst begon krijgt waarde door het natuurkundig-filologies bewijs | |
[pagina 48]
| |
van het overeenkomen van de astronomiese principes bij alle volkeren in hun eerste sprekende fase, zodat alle menselijke bewustzijn teruggaat op de oudste overleveringen/tijdsspanne/De ontologie van het boek duwt naar twee kanten: projekteren van de objektiverende tendenties in de filmgrammatika; dichters leven om bedoelingen en bezielingen als cocktail te drinken - De research begint met de wet van Plato zoals geformuleerd door Beth: er is n ding met de eigenaardigheid, dat als er een ding met de eigenschap A gegeven wordt, het eerstbedoelde ding die eigenschap A moet bezitten - Waar de stelling betrekking op heeft: het overbrengen in geschreven kunst betekent de uitwerking van de relevante strukturen (Joyce, Brecht, Faulkner) - Strukturen op te vatten als t unieke model, ze zijn inherent - Voornamelijk esthetiese gegevens, de betekenis komt over door interpretatie in n zich in de tijd afspelend geheel: de spoorweghandschoen philosophie, kamperfoelie/tijdsspanne/Het nivoo of opgave van het subjektiverende standpunt in hoeverre de denkbaarheid al dan niet n rol speelt, de resultaten van Tarski, Gödel, en Skolem over respektievelijk de onvolledigheid van de definitiemogelijkheden, de onvolledigheid van de deduktiemiddelen en t ontbreken van de kategoriciteit van elke geformaliseerde theorie - Buiten n theorie is n uitdrukking louter n schema voor n bewering, n symbool voor wat de schrijver dacht, binnen de de Planckse afstanden het slechts fluktuerende vormen aannemen van de ruimte: - het is niet de oorsprong maar het aanvaarden van de hypothese, die uiterste autoriteit, waar de poëzie op steunt - De objekten van de neurofysiologie (de vervulde voorwaarden: 3,4 dimethoxyphenethanolamine) waarvan de beginselen op n aan het oorsprongprincipe beantwoordende manier als materiaal voor de research worden geprojekteerd = denken op verschillende en specifieke nivoos/tijdsspanne/Als n spiegel weerkaatst de dialoog van het innerlijk: we proberen aanleiding te geven tot t voortzetten van de eigen gedachten, de interpretatie ingevingen naderhand - De herkenning speelt hierbij de voornaamste rol - Het steeds moeilijker definiejeerbare symboolbegrip; de oorsprong, de psychologiese processen aan beide kanten, staat hier buiten de research - T onderzoek reflekteert juist weer de uitgangshouding/tijdsspanne: hoe je was toen, je absorbeerde om de gewaarwordingen in associatie te voelen.
(I, 3) Ik zou dan de ritmiese fase, t bekken, willen definiejeren als n kriterium, tegelijk naast en in de mentale werkelijkheid, vervullend omdat t leven zich ontplooit - N altijd wrede dialoog: t oog kijkt de handen strelen, informatie overgebracht door de geuren van t lichaam na t orgasme adem smaak van de tong - Weten in n heel uiteindelijke geaardheid: zichtbare fysieke konversatie tussen alle ledematen van t lichaam: muziek is leven zijn tijdsruimte doorheen dansen - Onwillekeurige ruimteverdeling in metriese segmenten van ongelijke lengte: momenten van stilte; gestalte geven aan de erotiese beelden van t verleden bewerkstelligt n schizoiede stolling, zoals iedere ware gemoedstoestand zn stolling vindt in schizophrenie.
(I, 4) Het doet pijn jezelf te beminnen omdat het pijn doet van wie ook te houden. Liefde is iets volmaakts maar niemand is volmaakt en als iemand zou schijnen volmaakt te worden, waarom zou het, door jou of mij, misschien, bedorven moeten worden - en voelde niet meer je adem over mn dij. | |
[pagina 49]
| |
IIDe kijker maakt kennis met 'n ongekende totaliteit, ondubbelzinnig gemaakt door zelfanalyse (kijken met de pijp in de mond)/(het steeds opnieuw benaderen van het projekt) - De overwogen manipulatie van de specifieke vondsten van de research, eventueel het aangeven van in het oog lopende en kenmerkende mechanismen - Subjektief: in aanmerking genomen dat audio-visuele vormgeving (zowel de symbolen als het materiaal) überhaupt aanleiding geeft tot eigen gedachten, geven de beelden en het geluid zonder meer geen houvast aan de betekenis ervan, ze werken te direkt: de objektivering maakt duidelijk en stuwt ook - Naast de objektivering van het opnemen ontwikkelde Ti-Jeann subjektieve dynamika = Tzu-Jan - Vereenzelviging van de filmer met zijn leven, noodzaak en genot - Direkte objektiverende waarnemingen in n fles, n glas, spiegels, de glinsterende loop van n stengun - Konsentratie en lokatie van emoties en gemoedsaandoeningen de vergeten indikaties uit de oudheid waar de romeinen al wisten dat bijvoorbeeld de maag de zetel van de toorn is (stomachus = wrok) - Overduidelijke bloedkulminatie als ze plotseling in de deuropening staat (ruikt naar rozen rozen) - Het zijn slechts de akteurs die verwarring zaaien, de perifere kontoeren van je aanwezigheid ook mee in bed, omdat ze natuurlijk blond is en vanuit banale regisseursoverwegingen - Onderbrenging van de ik in verschillende gestalten - Tevens ingevroren verlangens en simplifikaties onder vliesdun ijs - Het ogenblikkelijk duidelijk maken van n zonnig terrasje met koffie uitsluitend haalbaar met imitatieve of suggesto-imitatieve kamerabewegingen, neergeslagen in de kritiek als schimmelige onbestendigheid - Etc. - Eenmaal ingezien dat de gemoedstoestand van de maker tijdens die vermeldde tijdsspanne (in projekt) de materiaalbron bij uitstek is, kunnen de verbindende symbolen naar buiten gerichtte strukturen raken, in aktie niet denkbaar - Het projekt n objekt van zichzelf: vorm is voornaamste tijdsspanne.
(II, 2) (N montageformule berustend op t feit dat de grootste schok en t grootste genoegen de Herkenning is - Met de vingers op de kloppende tijdpols: 24 groepen van elk 24 ongelijke fragmentjes, ongemerkt van de dag in de nacht en twee keer sneeuw - Schijnbaar los daarvan de blokakkoorden van de emoties in kontrapunt - Mogelijkheden voor de zo verkregen 24.24 fragmentjes (ten opzichte van het geheel, zichzelf en elkaar:) variatie of konstant blijven van frekwentie en lengte - Materiaal hiervoor gehaald uit n aantal gestyleerde platoos van gewaarwording: 14 lijnen (proto)typerende verzamelingen van het te versnijden celluloid, 1-1-duidige afbeelding van een verzameling op zichzelf en aan de rij ten grondslag liggende premisse; onafhankelijk van de telbare 24.24 eenheden, dramatiserende klustervormingen, verschuivingen van nadruk, psychologiese interpretaties en vooruitwijzende aanduidingen of vervlakkingen) wegzinken van Eden/stilte/maar juist afbakening van de Hof is zn momenten van stilte - Zou alles konstant blijven dan zou ‘die film’ maar n fraktie van n sekonde in beslag nemen, totaal in tegenspraak met zn eigen duur, nodig om t oog te laten inwerken objektiverende verglijding in regelmatige en onregelmatige tempi, restriktie naar afzonderlijke delen - Elk onderdeel is keus: je konverseert.
(II, 3) Vervolgens waarom June Second 1910 film is, subjektiverende tegnieken geen tegnieken meer maar de uitgangshouding - Literaire informatie beperkt tot de belevingswereld van Quentin - In dit stadium zijn ook de sentrifu- | |
[pagina 50]
| |
gale aanduidingen niet meer relevant, n kleurrijk en eksakt universum, maar achter glas - De preciese en schematiese ego-waarnemingen laten zich volmaakt neerschrijven als een zich daaraan reflekterende subjektieve filmgrammatika, - eenmaal in beeld gebracht aannemelijker omdat de fase van de begripsuitdrukking in woorden wordt overgeslagen - Immers de woorden zijn hier (bedoeld) als aanduidingen van wat je ziet hoort, maar ze appeleren niet meer aan n literair kader: de sentripetaal gerichtte transformaties in beelden laten zich bij het lezen van June Second 1910 zo volmaakt en totaal in elkaar passen dat er geen plaats meer is voor de sentrifugale en ex eo noodzakelijk verbale bruggen naar een altijd omringend groter geheel - De in de spiegel al zichtbare overgang naar film betekent in het stadium waarin de literatuur als geheel op dat punt gekomen is n direktere gewaarwording van de symbolen en duidelijkere prototypen met alle ruimte voor koortsachtige in verbale schemaas op te bouwen theoriejen en literaire leidraden - Bewuste inerte uitgewerktheid van de subjektieve noodzakelijkheid: de getoonde inaktie ontzenuwt ook het argument van de dramatiese traditie, het in kaart brengen van de wil, paniese stilte maar geen woord over zn zelfmoord, alles wat je bedenkt en daar weer tegenin brengt gehaald uit gezichtsobjekten, tot in de kleinste eenheden ontrafelde geluiden, maar geen besluit: het schrijven of maken van de film is de aktie, je werkvoorwaarde die je beschermt tegen het wegzinken in de getoonde leegte - Geslaagde pogingen scheppen dan weer de mogelijkheid voor die leegte: n fles whisky, gekompliseerdere en uitgewerktere strukturen, n ongelukkiger gemoedskonstellatie - De spiraal loopt inderdaad naar beneden, daarom gaat het ons in laatste instantie om fatale situaties. (II, 4) Decadentie van t materiaal beslist in hoge mate literaire kwaliteiten, de stof van Joyce & Co, ontleend aan n gekompliseerde en ongelukkige konstellatie, maakt dat zij voorbestemd is belangwekkende literatuur te veroorzaken - Slechts drank, muziek en enkele heel ver verwijderde, nagenoeg onbereikbare situaties verschaffen de definitieve oplossing, zoals de emotionele ideaalstruktuur en groepswerking binnen Joyce & Co - (Leer de terroristiese en anarchistiese tegnieken van je linkse vriendjes aan, maar gebruik ze uitsluitend voor de firma). - Het werk moet in laatste instantie vrijblijvend zijn. | |
IIINationalisatie van inaktie, - zoals wij aan t werk zijn om strukturen te vinden voor de herinnering, identifiserende beelden, dan weer karma, jezelf: Grote marmeren kamer, in t hemelbed heeft de graaf van Toscane nog geslapen, door de hoge ramen de merkwaardige grauwblauwe kleur vlak voor de dag doorbreekt, dikke laag sneeuw op de stenen balustrade van t balkon boven n aflopend landschap van de bergen naar de zee, nog steeds knetterend van t haardvuur, aan t verre andere eind gladde eiken tafel met enorm dik blad en de whiskyfles heeft kringen gemaakt op de al dagen onbeschreven vellen papier, n buste van Hadrianus VII flikkerend bij de kandelaar, kin in handen staart uit t raam/enorme stilte/herinnering t tegenwicht voor de verwezenlijking van ‘het maken’ op één lijn gedroomd met de orden van gewaarwording, achter op t hemelbed slaapt ze in, zijn hoofd vriendelijk tussen haar dijen, mond in de slaap n beetje open, haar over dr ogen, borstjes bloot en omhoog in de koude lucht maakt de tepeltjes hard, doordringende whiskylucht ruikt naar rozen rozen, al hoeveel dagen, het | |
[pagina 51]
| |
hoofd in de handen t mythopoëties visioen te bewaren, t landschap van mn paradijs te beschermen en huilend vanwege de steeds grotere angst voor die uiteindelijke straf Eden langzaam te vergeten, wanhopig fragmenten projekterend maar de kloosups worden zo groot en het beeld waziger...
(III, 2) Pratend over Joyce & Co
viel het glas wijn over
haar roze fluwelen broek -
(III, 3) Geluid Vervaagt/// Beeldoppervlak korrelig als konsentratiekampkwaliteit of n sterk vergrote momentopname van de aankomst van de Duitse gezant bij de Russiese Ambassade in Herzegowina, n zwart glimmende Hispano-Suiza: tinten lopen van rijp in hersenschimmige bewegingen alle nuances dof zwart - Iets meer naar links doekvullende spiegel met zware houten lijst, blond meisje, haar tot aan de kin hangend, brian joneshoed, buigt zich ietsje voorover naar hetzelfde beeld, overlopende tinten grijs en schaduwen maar het overgebleven stuk spiegel fel wit als n sneeuwveld in maartse zon, lippen alleen in de spiegel iets van elkaar, ze heeft een zwart broekje aan en haakt haar beehaatje van achteren dicht, schuiven van schouderbladen doet onmetelijke verlangens vermoeden, bij haar dij scherp afgesneden bloemen voor de spiegel, n scheefhangende koperen kaarsenhouder druipend vet, zoals de kontoeren ontbreken de vlam slechts n lichtende plek, het overgaan van n dij glijdende bil zwart gebroken door t broekje, spiegelbeeld van t gezicht vrijwel duister, naar buiten welvende ruggegraat geleidt tedere en wrede bedoelingen - Beeld Vervaagt///
(III, 4) Beeld Vervaagt/// Dan in de sneeuw, uitgestrekte, drie figuurtjes in de verte lopen eindeloos verder, handen diep in de zakken, grote bontjassen of van leer, orgelende Bach als vanuit kathedrale duisternis in de zonnestreep door blauw gebrandschilderde ramen, laarzen zakken diep weg, adem in praatbellen voor je mond, t doek n groot wit vlak met drie zwarte poppetjes - Kloosup van de drie ademende mensen, twee jongens en t meisje haalt n zilveren zakflaconnetje met whisky uit de zak van Erwin, neemt n slok, ze lacht maar je hoort het niet, de koude loop van n geweer of stengun langs de wang van Mick J. omhoog, oorspronkelijke instelling, het zilveren flaconnetje nu leeg in de sneeuw, hoe je je voelt bij t aantrekken van n schoon overhemd die morgen of t tikken van je horloge, n hijgende Golden Retriever het meisje loopt links n klein sprongetje, de figuurtjes nu heel klein tegen de mistwitte achtergrond van t landschap en lucht vormen één geheel/broeierige lucht maar nog geen bui/afstanden - oneindig kleine aangroeiing - tussen de sterker wordende impuls en de daad/derhalve was deze eerste stap van Joyce & Co bedoeld als zachte sneeuw/Geluid Vervaagt///nu de eerste vlokken/met de gemoedelijk-wijze opwelling van Cecil Taylors lach.
5 oktober '69 Keith Snell, Erwin Garden |
|