De Gids. Jaargang 134

[p. 21]

Tiele Rümke
Vijf doodsgedichten

Ingehouden karavanen beladen met
pas geboren herinneringen schuifelen
zonder dorst voorbij.
De zerken zwijgen koppig al het
gebeitel ten spijt.
Onder de hoge bomen, ouder dan wij
is het mijn moeder die gedragen wordt
in een veel te grote kist.
Niets wijst op onweer of regen.

De doden zwermen weer
als maanzaad op een
halfrond brood
verse jonge doden puilen de
nieuwsdienst uit
klitten rond de tafel waar
wij kauwen en slikken en
kauwen.
Verre doden
geen moeder of vriend
Wij zetten de nieuwsdienst zachter
slaan nog een plank om
ons hart en slikken en
kauwen en slikken.

[p. 22]

Vrijblijvend

 

Bij ouder worden inbegrepen

 

is wennen aan dood

 

tanden en kiezen zijn

 

ook inclusief

 

moeilijker krijgt men langzaam

 

pijnlijk sterven onder de knie

 

wellicht onnodig

 

wie zekerheid wil

 

kiest tijdig uit een

 

arsenaal van water

 

torens, treinen en

 

hygiënisch verpakte pillen.

Nadrukkelijker dood dan
zelfs de kinderen aan de
overkant, liggen de achttien
Polen aan het begin.
Allen gesneuveld binnen die
week van oktober, van drie
tot tien oktober en hier wel
mooi verscholen zonder zin.

Bijna niemand gaat dood
om een anders dood.
Sterven van verdriet is goed voor veilige
sprookjes met drie prinsessen en de
jongste is de mooiste, drie zonen en de
jongste zal het wel rooien.
Nee, er gebeurt iets anders, iets
ongelooflijks, het moet gefluisterd
worden. Er gebeurt een ontzettend
niets.