De Gids. Jaargang 132

[p. 281]

Jacques L. Schmitz
Twee gedichten

eens schreef ik
een gedicht voor jou
om je te eren
maar ook als wankele poging
mijn nalatigheid
- je pas na je dood te leren lezen -
goed te maken

het was een vaag gedicht
over ‘het woord’
en ‘of je het nou had
daar in de atomen van de lucht’
maar natuurlijk is het onzin
dat je in de lucht zou zijn
om daar het woord te vinden

nee
na ontbinding van je lichaam
dook je onder in je werk
om te ontdekken
dat er zonder erg
het juiste woord
tussen de regels was geslopen

er is niets mooiers
om over te schrijven
of het zou marieke moeten zijn
die op de grond
een lange jurk ligt te maken
en niet denkt aan de
dood
omdat ze gelukkig genoeg is
tussen de lappen groene stof

[p. 282]

 

dat is mijn gebrek

 

altijd de dood

 

trachten te benaderen

 

overal de dood te herkennen

 

zoals op de elfde speelweek

 

toen jij je bril afzette

 

 

 

zo komt de dood

 

op een dag plotseling binnen

 

een dichter

 

met een vriendelijk gezicht

 

dat angstaanjagend wordt

 

wanneer hij

 

midden in het gesprek

 

zijn bril afzet