De Gids. Jaargang 132

[p. 174]

Ho Chi Minh
Vier gedichten

De steile hellingen, de hoge toppen
had ik gehaald.
Waarom zou ik verwachten dat de vlakte
veel meer gevaren in zich borg?
Daarboven in de bergen had een tijger
mijn pad gekruist, toch kwam ik
ongedeerd beneden.
Maar in de vlakte kwam ik mensen tegen
en werd in de gevangenis gesmeten.

Afgevaardigd door Vietnam
was ik op weg naar China
voor een bespreking
met een belangrijk man.
Maar op de stille weg brak plotseling
een storm los
en de gevangenis waarin ik werd geworpen
ontving mij als een eregast.

Ik ben een open boek, ik heb geen misdaad
op mijn geweten.
Maar toch werd ik ervan beschuldigd
spion te zijn van China.
Het leven loopt, zoals je ziet,
niet altijd even vlot.
Vandaag de dag
wemelt het van de moeilijkheden.

[p. 175]

Vier maanden al

 

‘Eén dag in de cel

 

is duizend jaren erbuiten.’

 

Het zijn niet enkel woorden,

 

dat oud gezegde.

 

Vier lange onmenslijke maanden

 

in het diepst van de kerker

 

hebben al tien jaar of meer

 

van mijn leeftijd genomen,

 

mijn lichaam verwoest.

 

Vier maanden honger,

 

vier maanden geen slaap

 

in dezelfde kleren

 

en zonder me te kunnen wassen.

 

Ik ben al een tand kwijt,

 

mijn haren vergrijzen.

 

Zwart, mager,

 

een arme drommel

 

met schurft en wonden overdekt.

De wolken omhelzen de toppen,
de toppen omhelzen de wolken
en de rivier, diep onder me
blinkt als een spiegel,
vlekkeloos schoon.
Hoog in de bergen dwaal ik
en mijn bloed stroomt sneller:
geen oog af van de zuiderhemel
zijn mijn gedachten bij de vrienden daar.

De rijststamper stoot de rijstkorrels stuk,
maar na die pijn ... kijk, hoe glanzend ze zijn.
Zo kunnen ook mensen pas mensen zijn
als ze door pijnen en ongeluk
geslagen en vermalen zijn.

(Vertaling Mies Bouhuys)