[Gidscommentaar]
Han Lammers, oud-redacteur van De Gids, is ontslagen als redacteur van De Groene Amsterdammer. Daar is in de pers nogal wat aandacht aan besteed, zowel voor als na de publikatie in De Groene zelf, maar commentaren bleven uit. Het is dan ook moeilijk aan de persoonlijke kant van de zaak voorbij te gaan, want ieder die Lammers kent, twijfelt noch aan zijn toewijding noch aan zijn inzet, ofschoon niemand een dubbele dagtaak vervullen kan. Maar het is nodig de zaak als zaak te bezien, en dan staat men voor het nuchtere feit dat een helaas economisch gesproken zwak links opinieblad dreigt verscheurd te worden ten gevolge van een intern redactioneel conflict, gevolg van de politieke ambities van één van de redacteuren.
Gerard van den Boomen, hoofdredacteur van De Nieuwe Linie, heeft, toen Lammers lid van het partijbestuur van de P.v.d.A. werd, geschreven dat hij de beide functies van Lammers, journalist en praktisch politicus, onverenigbaar achtte. Dat was een opmerkelijke redenering: mag een journalist niet meer trouwen omdat hij als journalist onafhankelijk moet blijven van bindende afspraken buiten zijn krant? Een andere vraag is echter of de hoofdredacteur van Mens en Wereld lid en priester worden kan van de roomse kerk en of een redacteur van een uitgesproken socialistisch maar niet partijgebonden blad als De Groene steeds wilde zijn, bestuurslid worden kan van de P.v.d.A., of zo'n redacteur voor radio en televisie en in de pers, bij voorbeeld Elseviers Weekblad, zich kan etaleren als P.v.d.A.-politicus en of hij voor die activiteiten niet de uitdrukkelijke instemming moet hebben van zijn mederedacteuren. Juist een redacteur van een socialistisch blad zou enige aandacht op mogen brengen voor deze collectieve politieke verantwoordelijkheid van een redactie. Toen Lammers eenmaal gekozen had voor De Groene kon hij het bestaan van dat blad niet meer in de waagschaal stellen ter wille van zijn eigen politieke ambities. Bij De Gids zijn soms redacteuren om geringere redenen tot aftreden gedwongen.
Wat bij De Groene reeds enkele jaren aan de hand is, reikt verder dan persoonlijke tegenstellingen tussen redacteuren of tussen medewerkers en redacteuren. Die komen bij de meeste kranten wel eens voor. Maar de inzet hier is de existentie van een weekblad met een bewonderenswaardig verleden, een klein blad met een groot bereik, per traditie gelezen in kringen waar het als knagend geweten dienst kan doen. De Groene is te goed om door een eigen redacteur onder de voet te worden gelopen. Die redacteur had de eer aan zich en de toekomst aan De Groene kunnen laten. - (Jan Rogier)
Auteursrechtelijk beschermd