De Gids. Jaargang 132

[p. 80]

Rom Boonstra
Vijf gedichten

voorbij elke dag pleegt men met
overtuiging een nieuwe te verwachten

waarschijnlijk op grond
van vroegere ervaringen

maar zelfs bij verwisselbaar hart
kunstnier en ijzeren long

is continuïteit
niet gegarandeerd

de ene dag kan de
andere uitsluiten

is de wetenschap
die ik deel met

mijn zwervende broeder tau tjian

die ergens tussen de yangt-
sekiang en het poyang meer

dichtte:

‘heb ik eenmaal de poort van de morgen verlaten
dan keer ik terug naar de nacht die niet eindigt’

en in het jaar 427 de daad
bij zijn gedicht voegde

20 april 1945:

de communistische troepen
trekken op meerdere
strategisch belangrijke plaatsen
de jangtse over

[p. 81]

 

het is middernacht

 

 

 

‘een razende wind en een kletterende regen

 

verduisteren de oever van de stroom’

 

 

 

dicht tang yin

 

 

 

maar dat was 450 jaar eerder

 

 

 

later toen ik groot was

 

ontruimden we kiangsi

 

 

 

het is oktober 1934

 

 

 

over de yangtsekiang

 

en de rivier de wei

 

 

 

trekken we naar het noorden

 

 

 

‘durch morderische mit gras überwucherte

 

sumpflachen und kaum erschlossene gegenden’

 

 

 

op weg naar het verre paoan

 

 

 

36 jaar nadien kom ik

 

in een kleine kamer

 

 

 

tot me zelf

 

 

 

met benen als van rubber

 

en

 

verder van paoan dan nooit

 

 

 

ons verhaal speelt

 

in de tijd van

 

de Mongoolse dynastie (1280-1368)

 

 

 

regen bedekt

 

door cohesieve krachten gekruisigd

 

het venster

 

 

 

en

 

 

 

de nieuwsberichten melden

 

de dood van

 

keizer chih-ho

[p. 82]

 

ik lig op mijn bed

 

en bewaak de wanden

 

van de kamer

 

 

 

ze zijn niet veel veranderd

 

sinds de laatste honderd jaar

 

 

 

buiten moet nu alles in bloei staan

 

ik ruik de geur van bloemen

 

ondanks de eeuwig gesloten ramen

 

 

 

de natuur is doof

 

voor de dood van de grote gele keizer

 

 

 

verstard in zijn ei-

 

gen gelaatstrekken

 

 

 

ligt hij op zijn rug

 

 

 

en

 

 

 

doet het zwijgen ertoe

 

 

 

vervuld van rigor mortis en

 

een laatste bevroren gedachte

 

 

 

zo ruilt men

 

volgens de

 

regels van het spel

 

 

 

de sociale voorzieningen

 

en andere gemakken van

 

deze tijd

 

 

 

voor een avant-gardistische

 

en nog zeer experimentele

 

 

 

eeuwigheid