De Gids. Jaargang 131

Cees Nooteboom
Schrijver

Aan het uiteinde van een droom
ligt een haven met palmen.
Maar alles is ramp en bedrog.
Hij was afwezig.

De ijsman is twaalf en verkoopt vergif
de schepen zijn wieren
de zee is een spiegel van rottend glas

De boerenvrouwen zijn bang
zij rennen uit de hutten van de markt
en trekken een grafsteen over zich heen.

Mis! Doorzichtig!
Zij zien toch de geharnaste wolken,
het vliegtuig met vlammen en zwaarden
de engelen van het verderf.

Vrede! Vrede!
Het vaderland en de dood!
In de gaslucht stelen de armen
tomaten en druiven uit de lege kramen.
Hij ziet een mot op de muur
die zich aanstelt als vlinder.
hoort de nagels van de agenten
op het marmeren asfalt.

Nergens veiliger dan in het Hilton.
Hij schikt zijn vederdons en schrijft een versje.
Dood en leven, liefde en een geheim
de pitten van de vrucht, het staat er allemaal in.

Het wordt voorgelezen voor de radio, voor de televisie
De commandant komt het lezen.
Het wordt gebeiteld in het monument.
In het openbaar wordt hij goud geverfd.

Het is volbracht.
Onsterfelijk zit hij in het gras
naast de econoom, de campesino, de guerrillero
en rookt een havanna
tot zijn lippen bloeden.

Nu is hij ook,
te samen met menige geleerde en slaaf,

een slachtoffer van de revolutie.