De Gids. Jaargang 131

[p. 293]

Hans Andreus
Zes gedichten

Ik schrijf als een hond,
poot op papier,
een staaltje van
knappe dressuur

van het kereltje
achter mijn rug,
zegt niks, doet niks,
lukt 'm toch.

Waag ik een
vrij ogenblik
kwispelstaart ik
traag

en ik vraag
me af wat
zijn die woorden waard,

want andere honden
leven gezonder.

Te lang weer met woorden alleen
en weer de woede
van buiten alles zijn, geen
boom meer ontmoeten

en geen kind meer op straat,
zelfs de dorpsgek verdwenen,
en geen vrouw meer in het verlaten
huis waar de nachtwind

zich al door de ramen wringt.
Hoe kom ik terug
naar het vroegere nog
lachen om namen?

[p. 294]

Met open ogen

 

Met open ogen lig ik dood te gaan,

 

word cel voor cel afgebroken door God.

 

Ik roep de aarde en de liefde Gods aan,

 

maar val steeds dieper weg, kan niet meer tot

 

 

 

het wezen komen dat ik ben geweest

 

en mij namen toeroept, herinneringen,

 

maar steeds verder weg van waar mijn ziel of geest

 

in panische spiralen van duizelingen

 

 

 

rondom een zwarte absolute koude

 

valt in een bodemloosheid waar geen God

 

het laatste wat ik ben bijeen kan houden,

 

 

 

omdat hij hier geen naam of zin meer heeft

 

en met mij, in mij, sterven moet totdat

 

ik hem loslaat en hij ongelovig leeft.

Veel dood en stervend hout in het bos.
Veel takken en jonge dennen en ook
een eik van buiten nog heel goed
en van binnen zelfs niet hol.

Hij leunt nu als een oud acteur,
met diepgebogen hoofd
waarop nog krullende bladeren glanzen
als een lauwerkrans

- de bladeren van de laatste herfst -,
schuin op wat eikehakhout,
terwijl zijn wortels klauwen
in de leegte boven de eigen

verwarde kuil waaruit hij viel.
En overal waar je loopt,
blijft het knappen onder je voeten
in de windstilte tussen de stormen -

en de spookachtige mannen
die telkens verdwijnend achter de stammen
het mos afsteken, zeggen:
Het wordt een moeilijk voorjaar.

[p. 295]

Kort testament (zonder nalatenschap)

 

Het liefste word ik anoniem begraven

 

en dat geen dichter aan mijn groeve spreke

 

of zelfs de lijkauto voor mijn part handkar

 

maar volge - en ook bloemen, vrienden en familie

 

en openbare of meer gesmoorde snikken,

 

ze blijven maar het liefste achterwege.

 

 

 

En laat de kranten (o, slechts de kunstredacties

 

en dan alleen wanneer mijn overschot

 

zich nog in een bescheiden roem verheugen mag)

 

maar liever niet die twintig regels wijden

 

aan wat van mijn dan dode hand het licht zag.

 

 

 

Niet dat ik denk: het is niets waard of dat ik

 

zelf enig warmer eerbetoon niet waard zou zijn,

 

maar dood is dood en wat dat dan precies betekent,

 

dat houd ik liever voor mij in mijn kist.

 

 

 

Maar wie misschien wil bidden voor de vreemde

 

daar dood op zijn rug, hij kan zijn gang gaan.

 

Maar laat hem eerst de eigen dood gedenken

 

die nu nog sluimert in zijn lichaam met

 

zijn verborgen lading van vernietigend licht.

De dodelijke stilte in het bos,
hoewel je nog de vierbaansweg hoort gonzen,
de stilte klit aan mij en laat niet los.
Ik hoor mijn hart als door luidsprekers bonzen:

te veel gerookt, gedronken en twee nachten
weer doorgewerkt. Het prikt hier op het mos
dat bruin en stug is, niets heeft van het zachte
mos van een oud natuurgedichtenbos.

Maar er is zon, al draag ik wel een trui,
en uit de wind blijft alle warmte bij me.
Er dreigt nog aan mijn linkeroog een bui

en de snelweg zoemt als verschrikte bijen,
maar verder ook niets, geen enkel geluid.
Ik kom voorlopig het bos niet meer uit.