De Gids. Jaargang 131

[p. 233]

Bea Vianen
Drie gedichten

Enorme handen
zou ik willen bezitten en
langs mijn eigen lichaam klauteren
ver boven de hoogste toren schrijven
van vrolijke zingende dingen.

Maar ik heb geen handen,
ik kan slechts omhelzen wat ik heb verloren
de verliezen van iedereen.

Tegen grote waterspiegels in de savannen
zou ik mijn ogen willen ruilen,
gulzig drinken citroenenlicht,
licht vangen in het donker,
vinden wat ik verloren heb.

Maar ik heb gewone ogen,
kan geen liefde onderscheiden
met het donker tussenbeide.

Wat ik al niet heb kunnen krijgen!
- verstoten afgeweerd.
Gemaakt en gebroken heb ik gedaan
wat ik zelf wou;

niemand is aansprakelijk,
aan niemand gaf ik het recht
zich in te laten met mijn daden
die dieper raken dan mijn huid.

Heel lang geleden
bestond zij, de liefde: een tabbetje,
een rif, een atòl,
ver van de praatjes en de leugens
ging zij, een korjaal, méé met de stroom.

Toen op een morgen werd ik wakker
de stilte gehaakt in mijn keel;
starende kamers in starend verbazen
en uit dat staren ontstond een steen.

Te zijn
een vleugje zoet van sinaasappelbloesems
heel even maar echt genoeg om
in je wakker te maken een vogelconcert
zo luid alsof het orkest de toetsen de stokken
en de halzen uit de zalven boven de stammen
komt.

Te zijn
dansend oranje in een wijde cirkel
van strookjes
een rinkelende hand een vragende hand
mijzelf te beheren met de glimlach van een eigenaar
die loopt over vreemde terreinen.