De Gids. Jaargang 131

[p. 205]

Maurits Mok
Twee gedichten

Al die zielen die goden aanhangen,
speeksel omzetten in gebeden,
dromen verwarmen tot mythen,
mythen verkillen tot stenen
grondslagen van een geloof -
ik schuif de mist van hun visioenen weg
en ben alleen; een ijskoud waaien
staat op, een vleugelslag
van horizon tot horizon
die vormen oproept en verslindt,
en enkel leegte achterlaat, sneeuwvelden
over de aarde, een met zwarte, uitgegloeide
zweren overdekte zon.

De gezichten van mijn ouders in het donker
dat vochtig aan mijn ogen kleeft. Ik adem
doodsnood in maar houd hun trekken vast,
pijngroeven in het masker van de nacht,
en zeg zonder geluid al wat ik ooit
aan liefde kon verzamelen uit jaren
die plotseling tot staan gekomen zijn
en die ik binnendring om één moment
hun onbereikbaarheid te niet te doen,
warmte aan te raken waar al lang
geen stof meer is, geen hart, geen leven
enkel verbijsterde herinnering.