De Gids. Jaargang 131

[p. 141]

A. Roland Holst
Drie gedichten

Ten voeten uit, verklaard vijand,
stond het leven achter zijn raam,
doodstil, en keek naar binnen: tand
om tand en oog in oog.

Zijn naam

wist hij niet meer, en hij bewoog
niet meer: hij wist zijn uur geteld.

Steen achter hem; voor hem het hoog
raam, weleer open op vrij veld,
nu het schavot, en reeds geveld
het vonnis.

Die zichzelf bedroog

wordt straks terechtgesteld.

De goden trokken zich terug; zij laten
de stervelingen over aan een lot
waar, redelijk en overweer, ten bate
van hun geluk nog mee te praten valt,
mits zij zich op hun eigen bleeken God
blijven beroepen.

Enkel wie raaskalt

en zich bedrinkt weet beter: uitgeworpen,
verlost, wankelt hij de stad uit, vervloekt
door het burengeluk.

Oude kustdorpen,

waar in de kroeg de branding wordt gehoord,
nemen hem op. Daar wordt geluk vergeten
in vreugde en wanhoop, en wordt winst geboekt
door wie verkwist, en wellust vindt verhoor
in een toevallig bed.

[p. 142]

 

Geen zal het weten

 

dan een toevallig god: naast het versleten

 

raamgordijn kijkt hij in; aan hun ontucht

 

haalt hij zijn hart op.

 

 

 

Vallen zij in slaap,

 

dan breekt de dag aan; een afgedwaald schaap

 

blaat, en de zee zwijgt in de vroege lucht.

Het menschdom: in der wereld misten
een zwerm krakeel en redetwisten,
goor handgemeen, lagen en listen,
graaien naar goud, en het verkwisten
ervan - ook zoeken naar vermisten,
hen die zich in den weg vergisten,
en roepen -

binnen dit domein

was anders nooit, en zal ten leste
wel nimmer ooit iets anders zijn.

Toch, ergens uit buitengewesten
komt - zij het zelden - een refrein
van kinderstemmen door, en rein
gekwinkeleer van wie nooit wisten
van telbaar goud of mijn en dein.
Zij zingen van wat wij hier misten
en eeuwen her vergeten zijn.

Zij zingen zoolang tot de besten
die ons in onze nood nog resten
het zich herinren gaan: een schijn,
werelden her, een verre lijn
zonlicht van lang voor een laat westen
het vroege heil heeft ondermijnd.

Als we ons er maar van vergewisten
zouden wij niet meer snoeven, twisten,
niet meer in trots en wanhoop zijn.