[Commentaar]
 Een van de opmerkelijkste gevolgen van de kabinetscrisis van oktober is het feit dat het N.K.V., het Nederlands Katholiek Vakverbond, zich dusdanig openlijk van de K.V.P. heeft gedistantieerd, dat zelfs de gedachte aan het vormen van een nieuwe katholieke arbeiderspartij baan begon te breken. Op zichzelf is het juist, dat de arbeiders van roomsen huize zich beginnen af te vragen of zij nog wel in de K.V.P. thuishoren. Ze hadden dat natuurlijk veel eerder moeten doen. De K.V.P. is altijd overwegend een ondernemerspartij geweest, die wel wenste te fröbelen aan de symptomen van het maatschappelijk leven, maar die systematisch weigerde de structuur aan te grijpen.
Maar goed, de katholieke arbeiders beginnen aan politieke onafhankelijkheid te denken. Het zou juist zijn als zij dan meteen de noodzaak tot emancipatie onder ogen zagen. Dat betekent concreet: zij behoren aan te sturen op aansluiting met de P.v.d.A Dat zal voor die partij ook heilzame gevolgen hebben. Zij zal namelijk gedwongen worden om meer dan zij tot nu toe heeft gedaan, aandacht te geven aan het belang van wezenlijk doortastende maatregelen voor de vermogens- en inkomensverdeling. En verder kan een versterking van arbeiderskant de P.v.d.A. behulpzaam zijn bij het handhaven van de nu nog wat aarzelend ingeslagen linkse koers. Daarin wordt zij nu tamelijk gehinderd door allerlei aanhang van gezeten signatuur, die zegt vooral niet de nuances uit het oog te willen verliezen, maar die daardoor in wezen de status quo handhaaft. - (Han Lammers)
|
|
Auteursrechtelijk beschermd