De Gids. Jaargang 129

[p. 18]

Gerard den Brabander
Acht gedichten

Want ook de doden kunnen zingen:
wanneer ik haar verstild gezicht,
waarop mijn traan te beven ligt,
met mijn verliefde mond beroer,
voel ik haar lippen van velours
als een aprilknop openspringen:
want ook de doden kunnen zingen.
Het is een vaag en vluchtig lied,
wie niet bemint, hij hoort het niet,
een melodie, zo vederlicht
met woorden zonder aards gewicht...
Want ook de doden kunnen zingen.

De schemering hangt in de straat...
Traag valt de wereld dicht.
Maar in mijn hart, dat openstaat,
ontluikt heel langzaam haar gezicht
als een gezegend godsgericht...
O, eeuwig Licht.

Nu de hond door de brievenbus
door de buurvrouw werd uitgelaten,
weet ik niet op welke goot
zich een dichter nog kan verlaten.

Wanneer zij 's nachts het huis verlaat
en, na het dichtslaan van de deur,
met lichte tred de stenen slaat
en deinende de hoek omgaat,
dan huivert de verlaten straat,
beneveld door de vage geur
die al wat Vrouw is achterlaat,
en rekt zich en sterft desolaat
aan die odeur.

De kleine zorg van vriend en van vriendin
spint al wat eenzaam is zó lieflijk in,
dat op 't behang de asters openbloeien:
ik voel me thuis, al heb ik geen gezin.

Welke geur hangt over het leven?
Welke geur, diep gebenedijd?
't Is de geur van het vlees, dat wil geven...
De geur van een jonge meid.

Toen Mozart door de kamer liep
en jij nog in je glimlach sliep,
danste een vlinder menuet
over je hart dat om mij riep.

Hij, die als christen opgebaard,
verstard de eeuwigheid in staart,
ontwaart wellicht iets van Johannes:
zijn jaargang wordt als wijn bewaard.