De Gids. Jaargang 129

[p. 307]

J. Bernlef
Twee gedichten

BESTE Eddy,

een gedicht over de dood terwijl ik-
zelf nog niet eens ben gestorven
wanneer gebeurt dat nu eens. laatst
in de bioscoop bleef de film in de projector
staan: een lieflijke vallei met een hoop spelende
kinderen (zeker een schoolreisje) bleef
plotseling stilstaan (1 van de kinderen telde tot

100)

aan de rand van de heuvels begon het te branden
een witte blaas verschroeide de meester en daarna de
kinderen krulden zwart van het scherm, het

licht in de zaal ging aan

maar in mij leeft dat beeld, zoals ook een stuk

van mijn

oma (haar handen snijden ontbijtkoek) en die

bange schijterd

Koos Vlieger die onder het ijs verdween, hij

had een enorme

verzameling puzzels, is daarom ook nog niet

dood

als ik straks word overreden of gewoon overleden ben
in welke hoofden leef ik dan, in welke beelden verder
en voor hoe lang. de gemiddelde leeftijd van

de nederlandse

man is zo iets van 78 maar het werkelijke

sterven ligt

ver boven de 100: het moment waarop mijn

laatste foto -

hij trok bij voorbeeld aan een klemmende deur -

wegkruimelt

in het duister waar ik dan pas ben

het laten verdwijnen
is slechts een goochelaar gegeven

(benijd

beroep, met konijn en hoge hoed, zelfhelend
touw, ja waarlijk water is wijn geworden,
proeft u maar)

van het leven

is water de sterkste wijn, los zand
de beste bouwstof, blijkt meer en meer

(reeds

drie rentekaarten vol, een oud pak op de vliering
met in de binnenzak een stuk papier
waarop ik heb geschreven)

dat wat

er komt uit toevals hoed onze dood - de enige
truc die altijd lukt - omringd met leven

(terwijl het touw

in stukken valt, konijn en duif verdwijnen, klinkt
uit de bodemloze hoed lichte grammofoonmuziek
en belt de bakker zoals steeds)

doodgewoon.