De Gids. Jaargang 129

[Vers over de dood]

... ALS niet een steen waarop de regen
zich dooddanst alle gras
alle onkruid doodt.

VOGELS zonder grootspraak, onbegoocheld
hongeren zij in de winter dood.

VUUR vreet zich armer, kouder, grijzer,
de as wordt meegenomen op de wind.

DE tienduizend doden,
de tienduizend sprinkhanen in het gras.

ELK denken aan de doden, iedere
golf breekt die de adem benam.

EEN schaduw snel geklommen uit het gras
haakt zon na zon af in het open graf.

Chr.J. van Geel