De Gids. Jaargang 129

[p. 242]

A. Roland Holst
De vreugde en de dood

Laat in het leven onvoorzien herboren,
meer dan ooit popelend en opgeklaard
en overeind - en, hoor, als nooit tevoren
het vroegste licht weer klinkende - wat wonder
dat, oud en wel, dit wezen, hoog te paard,
onder het voetvolk zich vijanden maakte
die schreeuwen als hij lacht om wat er onder
hem al zo voorvalt?

Vreugde geeft aanstoot

aan wie, verkleumd, nog wat geluk vergaren,
en schuilen voor de zeewind van de dood.

De dood waait vreugde in zijn hoog steil gezicht.

Koud water, geest, neerstortende op het naakt
en tintelend vlees, en in dat vroegste licht
het paard al hinnikend, en de gevaren
die voorhoede der ziel - de levensgrens
al binnenvallend en in stralend zicht
de vogels wekkend en de laatste dagen
bevleugelend, en de gewekte mens
komt overeind en zal, ten voeten uit,
het lot verheerlijken, in de zeewind
het sterven al voorbij en tot de sagen
ingaande - en zie, de dood gaat hem vooruit.

*

Na de volbrachte kringloop - stad en straten
voorgoed vergeten - is hij weer het kind
dat spelen gaat met water en met zand.

Zo, aan zijn lot overgelaten,
komt hij weer waar hij weleer bij de goden
geboren werd en spelen ging.

Geen doden

liggen begraven in dat eerste land.