De Gids. Jaargang 129

[p. 199]

Chr.J. van Geel
Vijftien gedichten

Onder door wortels gebonden
door klimop voorovergebogen bomen,
waar 's ochtends een zon stijgt
die 's avonds vuur morst,
loop ik naar het water.

Het zijn de doden, het is de dood,
die dijk en gras, kant en wal,
klopt en kust.

Dichter bij de aarde - aarde zelf
die op wil springen - leeft geen beest,
uitspansel op poten.

Niet in het net van ouderdom,
niet bijziende doodgegaan:
wars van dood, in worstelen bekwaam.

Zweet om te vergeten, zonlicht zweet!
Droog tot stof, tot as, minder dan aarde,
hem die dood nog springt op je gezicht.

Hij is zo mooi, zo droog, zacht leer,
een zak voor goud, een voor de ouderlingen
op tafel neergelegde wel-
gevulde, dungesleten kerkezak.

De dood is een omhelzing van de wind
waarachter van nature niets dan onbruik
en dor geraamte zich bevindt.

Een pad misschien, hij is zo oud,
zijn vleugels zijn vergaan, een plant
als steen teruggevonden, zwart
altaar, hij denkt, hij denkt erover na.

Boven wie in de aarde slaapt
staan ze rechtop hun rust te merken.

Hoe onknap ook van uiterlijk,
de wind holt op ze toe, een kind
dat aan komt rennen, armen om
ze slaat.

Alleen de wind geeft vat op zich,
ik luister aan een stam, ik hoor
boven de dood een stem in hout,
een slag in de lucht, stilte
blijft onbegraven, op wind
gedragen in blinkende paniek.

Steen in de grond kan niet verweren,
blank is de voet die niet kan vergaan.
Ik klop aan het kruis om het wakker te krijgen,
moet daartoe op doden gaan staan.

Een dichte mond die roept, een oog stijf in
de rozen, streep van koud fluweel, van koel
wit marmer in de korte schokjes regen.
Schaduw van blaren die graniet bewegen.

Galgevoet, harige bokspoot, aardtak boven mij,
druppels hoor ik die de toppen van de aarde

raken,

lispelende ophitsende lippen iedere nacht.

[p. 200]

Na twintig jaar

 

Elke seconde bezig te sterven,

 

de onbegrijpelijke knoppen

 

tot onbegrijpelijker blad gegroeid.

Zij droeg haar skelet onder de arm
en zocht tussen rotsen een graf.

Men graaft er zand,
men bakt er stenen van.

Zijn hand rust op de steen
die hij zijn moeder gaf,
zijn witte boord, zijn schoenen blinken
op het graf.

Kiezel drijft mij het geruisloos
gras in, stenen zwijgen dood.

- Hoe lang moet ik hier liggen?

Ik stik.

- Geduld, zodra de zon op is

kom ik.

Naaldhakputjes vult de regen