De Gids. Jaargang 128

[p. 354]

Marianne Meester
Gedichten

als ik afstof
of
afwas
dan ben ik heel mooi
ik bind een
zakdoek om mijn hoofd
sla een lange schort om
en
doe mijn bloesje
lager los.

dan draai ik
zodat mijn rok
iets doorschemert
in de ogen
van de prins,
die mijn ogen
blauwer maakt.

en als ik juist
koket wil doen
donder ik van de tafel af
en sla mijn prins
woedend kapot.

sinds mijn moeder
de witte schupachtige benen
heeft en de bisonhals
van de moeheid
durf ik niet meer
uit haar kopje te
drinken en als zij
overeind wil komen
moet ik mijn handen
onder haar vochtige oksels
leggen. in mij vecht dan
de schaamte met de afkeer
de afkeer die meedogenloos
en zef behoudend is

vanmorgen dacht ik
dat het zou lukken
ik stond tussen de melkboer
en mijn moeder
de hond was
echt voor mij
in het gesprek
was ik, in hen gemixed
ik was een onmisbaar deel
van een groep mensen
en in een spel met een dier
maar nu
ben ik weer te ver verwijderd

het meisjeshulpje
dat mijn moeder
verzorgt, is pas
getrouwd
ze is onmisbaar
voor mijn moeders lichaam
en vanmorgen zei ze bleek
dat ze een kind verwachtte

de vrouw met de lelijke, oude mond
vol tanden
ze is aan het kaarten en lacht zonder
ophouden en slaat doorlopend op de
knie van haar partner.
en ze eet, alles komt in haar maag
zieke maag zonder menstruatie eronder
onzijdig zit ze vrouw te zijn met zwarte
streepjeswenkbrauwen en haar mond praat
worstelend met het gebit.

henny en Hendrien
zijn vriendinnen
12 jaar
en ze gillen
herhalend herhalend
annemarie koekoek... gezien!

ze dragen driekwarte
streepbroeken en
gele en blauwe truien
hoog op de rug
omhoog kruipend naar
haren in bloempotvorm

kleine geslachtloze vrouwtjes
aanhankelijk en
afhankelijk
hangen tegen elkaars
saamhorigheid.