De Gids. Jaargang 128

[p. 278]

Helen Knopper
Gedichten

In 1 keer tuberculeus gevlekte muziek
En een beeld van water dat ergens
Aan weerszijden van een mond staat te vergaan.

Als het zo begint
Dan sta je misschien wel even te rillen bij een jukebox
Je slaat bijv. om de kou te verdrijven
(Die dode kou van daarnet)
De handen om je ellebogen
Terwijl het gebel van de jukebox net zo duidelijk is als
Dat van de trein die je je herinnert 1000 jaar geleden
En drink je het glas dat voor je staat
(al lang met de vijf vingers eromheen voor je staat)
In 1 teug leeg.

Als je dat beeld op een late avond krijgt
Dan ligt de morgen daarop gegarandeerd gelijktijdig
Met jezelf verlamd op straat morsdood
Door de ultrasonore geluiden
Van dronken pickups, van de rottende adem der eerste trams
Dan wordt die brandschone morgen
Slap over het trottoir getrokken
Als een kleed tegen de muur uitgeklopt.

Alleen een dwaas zal zich een waterproof
Geluiddicht huis verbeelden.

als ik de echo
Hoor van de echo
Schaterlachend lopend
Op zachtrubber schoenen
Op de zachtrubberen aarde
Ik hoor het
Het is overal.
los is het
zoals in een haven een boot
steek je hand eens door een deining
door een waaier van water

zo los is het
maar de explosie komt onderlands
de tanden waarvan haaks
op mijn ogen staan.
Anders nog gezegd
het vuur mondde uit niet hoger
dan ik zag
de horizon loopt kalm
en rustig naar zijn eind.
Maar vuur is los en waait weg.

het grasveld onberoerd en stil doodstil
Bomen die het omsingelen
Die de ruimte ginder verkleuren en arresteren
De bomen die al van triplex zijn
De wind die al lang bewezen is
Door de voorwerpen
Bijv. de broderie van de boomkruinen
De vuisten van een fietser
In de lucht een witte
Pijlsnelle streep:
De bloedvergiftiging van de hemel

Op de naakte helft van het landschap een vrouw
Onder haar voeten in de aarde
Een dun van water gemaakt dier
In haar handen die de zakken
Van haar satijnen kimono doen bollen
Liggen zoute, kokende vijvers.

[p. 279]

 

hij zit al geruime tijd op de treindraad

 

Voor mijn huis.

 

Zijn lijf

 

Heeft een hard en onverbiddelijk pantser.

 

Zonder voeten houdt hij zich in evenwicht.

 

Zijn vierkant hoofd staat

 

Onbeweeglijk, nekloos op het

 

Glinsterend dek en is in-

 

Gekapseld door drie rijen stenen rondom.

 

Mondloos kijkt hij door de

 

Onbewogen gestalte der ruimte en naar het restant

 

Der bewegingen aan gene zijde.

 

Onder het pantser draagt hij de maansteen van Jaweh.

 

 

 

Zijn worp van hem naar mij

 

Voor iedereen onzichtbaar

 

Niemand zal horen of ik vang of mis.

 

 

 

Maar nu ik al zo oud ben

 

Nu mijn ogen slecht geworden zijn

 

En ik hem nog maar vaag beschrijven kan

 

Wordt de kans op missen per seconde groter.

 

Maar hij

 

Wacht onverschrokken in zijn luchtig huis

 

Tot de maansteen zijn vingers open brandt.

Weet je,
Vaak als je sprak over ruimte
Of gooide met antieke steden
En O de gevechten
Tussen andere planeten
Dan dacht ik even aan Atlas
En zoveel andere wezens
Die we niet kennen maar
Onder natte bladeren geluidloos sterven.