De Gids. Jaargang 128

[p. 114]

Hans Andreus
Gedichten

Ik herhaal mij in mijn vlees:
de minutieuze kloppende twijgen
van de verborgen boom van het bloed;
spinrag van lymfe;
knopen van klieren;
de pompende longen: het tweelingpaar
sponzige balgen: twee,
drie seconden in-,
twee, drie seconden uit-
ademen: het
duidelijkst bewijs van bestaan.

En alle zeven jaren
een nieuwe huid.

Als mens kan je gaan zitten.
Als lichaam niet.
Ik snap niet dat je niet
bang wordt van die vlezige
beweeglijke wereld
met altijd weer
een razende electronica
hoog in het hoofd.

Maar als mens kan je gaan zitten.
Je hebt het druk genoeg.
En buitenop de huid
staat ook al genoeg geschreven:
rimpelschrift, wartaal van leven
tussen bulten van dood.

Als mens kan je gaan zitten
en praten met je eigen.
Het lichaam heeft geen deelgenoot
behalve de dood
en die houdt van zwijgen.

Het is een vreemde
goedige woning,
dit huis van vlees,
een edelmoedig
tehuis voor vreemdelingen.

Je woont er warm,
richt je er zonder
nadenken in,
raakt er thuis,
leeft ermee,
doet ermee,
tot je bijna
niet meer weet
dat je er woont.

Maar het blijft een vreemde
goedmoedige woning:
denk
het je in:
hier woont een mens.

Toen het nog tamelijk snelle dier
verlangzaamde en bedierf,
duizend maal duizend jaar lang
stierf in de mensen,

toen bleef ons alleen nog over
een tiental jaren terloopse tovenarij:
de wereld fantastisch zo heel
gewoon dat een kind
gewoon het kon zien.

Een tiental jaren, minder misschien,
zien dat alles uiteengevallen
zonder verschil is.

Zo het kind zijn ogen. Tenminste
volgens het enige oog,
en dat nog halfblind, van de tronende
koning herinnering.

[p. 115]

Antimaterie

 

In de andere wereld

 

van Dirac, dat

 

spiegelheelal van energie,

 

moet mijn heldere schaduw

 

nu rondlopen, Trouwens, daar

 

spiegelt zich of schittert met schaduw

 

ieder insekte-oog

 

iedere vogelvleugel,

 

iedere cel en elk kristal.

 

 

 

Of deze uitgebreider hypothese:

 

wij kunnen de tegendelen

 

ofwel beschouwen als antimaterie,

 

de vertrouwde richting volgend

 

van verleden naar toekomst,

 

ofwel als normale materie,

 

gaande van toekomst naar verleden,

 

tegen het voor zich uit

 

kijkende denken in.

 

 

 

Waarbij ik vaak

 

juist die andere kant op denk.

 

Dan vind ik woorden die ik niet kan zeggen,

 

maar wel

 

veel vrolijker en rustiger.

Hij staat er toch weer mooi
tussenin, de mens,
tussen de macro
en de micro
en er is goede hoop
dat hij nog eens golf met deel
zal verzoenen binnen
vanzelfsprekend een mooi geheel.

Hij staat er mooi tussenin
gewoon al qua grootte.
Maar waarom dan niet
een (niet ongewoon groot) paard?