De Gids. Jaargang 127

[p. 288]

Leo Vroman | Brief uit Brooklyn -5

18 maart 1964

Beste allen, waarvan velen zelfs lief, neem ik aan; alles is alweer ouder geworden sinds de laatste brief, het hout van de vloer, de randen van mijn ogen, zelfs Tineke want ze was vier dagen geleden jarig - en Peggy, morgen wordt ze twaalf en gisteren had ze haar ptij. Er waren elf klasgenoten op de ptij. Zes kwamen er tegelijk binnen, en moesten zich meteen aan elkaar vasthouden om tegen ons van griezelig genot gillende terriërtje te gillen. Een allerdierlijkst misverstand. Toen het monstertje iedereen grijnzend had geknuffeld, kon tot het zakelijk deel van het programma worden overgegaan. Rokjes werden weggeslingerd om de nauwe lange broeken te openbaren, en vier wezens gingen naast elkaar de Beatles staan doen, waarbij enigszins verstrooid met de reeds vrij onmannelijke delen moest worden gesprongen. Daarna werd een grammofoonplaat gespeeld van de echte B, waardoorheen over de B werd gepraat en gelachen. Onze bloedeigen Geraldine, toch heus dertien en een half jaar oud en dan nog wel volgens een en ander op haar suffe manier vaak de slimste van de slimste klas, loopt nu al weken rond met een onooglijk rood oortje om een even onnozel radiootje gestulpt. Als je haar wat dan ook vraagt, kijkt ze je veel te lang en intens aan, waaruit al blijkt dat ze alleen aan haar elektronische kant aan het luisteren is, en dan zegt ze bij voorbeeld: ‘guess what, Hold my hand isn't number two anymore.’ Ze draagt een schijf van tien centimeter doorsnede op het waarschijnlijk onschuldige linkerborstje. I Love George, staat er op die schijf. I Love Paul, staat dan ook op haar zusters gelijkvormig deel, hoewel Tineke en ik toch helemaal niet met zo iets op het vege lijf rondsukkelen. Wat hindert het eigenlijk; het is alsof ik de kinderen vrijlaat, als honden die al te lang in een stad hebben geleefd en die nu terugkomen van hun eerste losse tochten door het bos, met vreemde klitten bedekt. Hun ogen staan soms alsof ze de wolven al hebben zien speuren, speuren en vluch-

[p. 289]

ten tussen de dichte bomen; vooral wanneer ze naast elkaar naar iets kijken of luisteren dat wij niet weten, dan vormen ze opeens zo'n schaars uitgegroeid en kostbaar zoogdierennest. Soms waarachtig nog sierlijk ook, ze hebben dan ook allebei balletles en Peggy is daar werkelijk wel goed in. Ze studeert op het ogenblik extra, want ze is vereerd met een rol in het ballet van haar onderwijzer, Jimmy. Ze moet door twee andere maagden worden opgetild, maar voorlopig laten ze haar nog hier en daar vallen. Ook heeft de man een sprongetje bedacht waarmee een der organismen zich om zijn hals kan slingeren, maar aangezien het nog niet op een sierlijke manier weer los kan komen heeft hij besloten zich maar even tussen de coulissen te ontlasten. Wat dansen betreft, we hebben de kinderen natuurlijk naar Scapino meegenomen, in het Lincoln Center; dat was omstreeks Kerstmis, en met nog andere levende kinderen: Sylvia Saila, Finse ouders, Rhode Island, een meertje in de bossen; Chris en Kimmy Kako, allermooist, schrikwekkend zwarte ogen, joodse moeder en Japanse vader. De zaal, een strak gewatteerde grot, zo groot als Holland met karpet en glazen omloop, was bijna geheel met mensen bedekt, en de eerste minuten van het programma kon ik haast niet uit mijn ogen kijken van verantwoordelijkheid, vooral vanwege mijn eigen accent in het groot, waarmee de verklede knaap op het toneel grolde. Verder ging alles best, en na afloop gingen we Hans Snoek opzoeken. Ze zag er precies goed uit en kleurde bij de van welvaart welhaast gevederde vloeren alsof zij daar een beknopte bron van was. Achter het buitenste glas voltooiden woeste onvoltooide gebouwen de duisternis. Ik mocht nog even mee met Hans omdat het haar verjaardag was en de troep haar iets moest doen. Ze deed voorzichtig ergens een deur open, en lang zou ze dan ook onmiddellijk leven, volgens allen daarbinnen. Ik stak mijn hoofd om de deur. Iedereen daar had benen, een meisje, vlak bij, had zelfs levende. Ik had dat misschien ook nog best prettig gevonden maar er waren ook hoofden bij en die keken, dat kon ik onmiddellijk zien, ervan door dus.

Nu daarentegen is het al bijna lente. Verleden week maakten we onze eerste wandeling weer naar het strand; met Candy, de hond. Hij wees ons plekken die we sedert de herfst waren vergeten. De Beach zelfs was niet in staat gebleken zich gedurende de winter geheel te doen verwilderen. Geplette papieren bekertjes, zes maanden lang bevuild en bewassen door eb en vloed, hadden zich slechts wat dieper met het uitgedroogde wier gemengd, en er waren tussen

[p. 290]

de schelpen nog veel kleine kunstmatige dingen, voor lichamen geweest waarvan zelfs de hoofden zich die zonnige dag, dat bandje, dit kammetje niet meer herinnerden. Jammer jammer, er moet toen zijn gelachen terwijl het brak. Candy las alles met zijn zwart behaarde snavel en liep zich toen iets anders af te vragen. De oceaan maakte het overigens goed; het is belangrijk zo iets groots in de buurt te hebben, en er dan soms naar toe te gaan om te vinden dat het nog diep ademt, overdag en 's nachts. Er was natuurlijk veel stilte en je kan dan Holland altijd wat duidelijker denken te zien liggen.

Nu is het weer een paar dagen later. Het is avond, de kinderen rusten in hun bedden om straks eerst naar Dick van Dyke en dan nog naar Danny Kaye te kunnen kijken, mijn moeder schrijft een brief, Tineke is naar een bijeenkomst om te proberen moed te hebben om te protesteren tegen de ouders die protesteren tegen transport van hun witte kinderen naar zwarte buurten, de wit-en-zwarte hond strekt zich, nog steeds als een geheel, voor de verwarming uit, er zijn bijna geen geluiden behalve als ik typ, alles is doodstil tussen de woorden, ik verlang telkens naar het einde van de zin. Er gaat een vliegtuig door de lucht gaan, vreselijk ver weg staat het zich vreselijk op te winden. Ik wacht geloof ik op iets, een luchtaanval, een hartaanval, een Nobelprijs, een onwillekeurig sidderen van de telefoon, een herinnering aan twee dingen die ik al wist zodat ze samen iets vormen dat niemandniemandniemand weet en waardoor de hele wereld, nog eeuwenlang, hoe kan het, een enkel en dan nog zo eenvoudig mens, op de rand van zijn bed gezeten achter zijn schrijfmachine, midden in het schrijven van een brief naar een blad dat De Gids heette werd hij Bezocht door dat Historisch ogenblik hetwelk zo mag men wel baardig zeggen aan slechts Enkelen en dan nog Slechts één maal gegund is en dan nog slechts door Twee Hunner als Zodanig is herkend; welnu het was op de achttiende maart 1964 dat deze magere Man. Wacht even, even op de kalender kijken, ja waarachtig, enfin het is geloof ik al voorbij eigenlijk. Zo niet dan hoort iedereen nog wel van me. Dag hoor. - Leo.