De Gids. Jaargang 126

[p. 373]

Jan Wit
Voorlopig program

Voor Joop Oskamp

Wat ik wil zeggen is het oudste,

het jongste,

dat van altijd, dat van zelden of nooit.
Wat ik wil zeggen is overal,

nergens gebeurt het.

Niet: stapelwolken aan de einder
of donderslagen bij heldere hemel,
maar: ongeziene regen over
het algemene gras.
Het eenzaamste geluid in de stilte
en toch het fijnst verdeelde.

Wat ik wil zeggen is het hoogste,

het dichtst-bij-de-grondse,

wat ieder weet en al lang is vergeten.
Wat ik wil zeggen is het diepste,

het drijft aan de oppervlakte.

Geen mens die zijn leven wil geven
voor zijn leugen, zijn waarheid, zijn vrienden; maar
een mens die zijn dood kan nemen
en schuiven de dagen door voor zich uit
om 's nachts te worden geboren.

Wat ik wil zeggen is het gewaagdste,

het alleronschuldigste.

Wie zichzelve de hand drukt heeft het gevonden,

heeft het verspeeld.

Wat ik wil zeggen is het gewoonste,

tot ieders verbazing.

[p. 374]

 

Niet over ja en nee van de vrouw

 

en de man op leven en dood;

 

maar over de jongen en het meisje

 

die elkander in het donker

 

vast moeten houden, omdat zij bang zijn,

 

omdat zij blij zijn.

 

 

 

Ik hoef mijn mond maar open te doen

 

en ik heb het miszegd als nooit meer.

 

Ik hoef mijn lippen maar te sluiten

 

en ik heb het verzwegen als steeds.

 

 

 

Wat ik wil zeggen is lang geleden,

 

is heden op handen.

 

Het is meer gelijk dan eigen en toch:

 

wat ik wil zeggen is het naaste,

 

het niet bestaande

 

 

 

voorgoed

 

wat ik wil zeggen.