De Gids. Jaargang 126

[p. 314]

L.Th. Lehmann
Gedichten

De wind draait van oost naar west,
plotseling, met geluid als van regen,
vallen er blaadren op straat.

Dit voor de natuur. Een zomer
is eer sociaal, al dan niet
is vakantie geschied, buitenslands.

Iets is voorbij, maanden volgen
zonder minnespel buitenshuis.
Een jaar minder is weer te leven

voor wie zal sterven aan ziekte,
aan agressie van de politie,
aan verkeer of aan A- of H-bom.

Aanval is herfst- of lentewerk,
oorlog een dreinend berouw
en voor velen levensvoorwaarde.

[p. 315]

Circus

 

Ik weet niet waarom ik zei:

 

Is het nu al uit? na het zien

 

van mijn eerste circus,

 

 

 

dat van les frères Amar.

 

Ik had uitgezeten de jutekleurige leeuwen

 

springend door domme hoepels.

 

 

 

Het hogeschoolrijden

 

dat mij toen verveelde,

 

en het was blijkbaar een feest.

 

 

 

De clowns alleen niet,

 

die waren altijd lelijk,

 

met hun volwassenenwartaal

 

en hun trieste fysieke opvallendheden.

[p. 316]

Dit is uw leven

 

Ik mis ze allemaal,

 

van wie ik heb gehouden.

 

Dat voelt aan als een grote liefde,

 

maar als ik ze allemaal hier had,

 

zou het alleen maar vreemd zijn.

[p. 317]

Ontwikkeling

 

Toen ik sonnetten schreef (drie per nacht)

 

was er steeds de troost:

 

jonggestorven dichters waren ouder dan ik,

 

eerst Thomas Chatterton, later Raymond Radiguet,

 

toen werd het García Lorca (niet bewonderd),

 

Chairil Anwar (niet gelezen).

 

Wat blijft is toch maar

 

de steeds verminderende kans

 

eens ergens mee te beginnen.