De Gids. Jaargang 126

[p. 204]

M. Mok
Gedichten

Uit alle windhoeken bijeengestroomd
naar een kerkhof onder een mantel
van regenwolken, honderden zwijgers
achter een dichter, uitgeworpen
buiten de spanning van zijn stem.

Levenden waadden door dennegeur
tegen de wind en waren dan getuige
hoe daar dat hart met zijn tot staan gebrachte
geheimen onder de drempel der aarde
werd neergelaten.

Daarna gingen zij in hun verarming
de weg terug en schiepen ruimte
voor de van verre naderende nacht
die aanstonds in de dennen wonen zou.

[p. 205]

In het graf

 

Hun gezichten liggen in het graf

 

van mijn geheugen, afgekoelde

 

ademloze hoofden, uitgebleekte lippen

 

en kaakgewrichten die

 

in hun onbuigzaamheid berusten.

 

 

 

Nooit komt de avond zonder dat een steen

 

wordt weggewenteld en ik met

 

hun angsten worstel. Vaak vergeet ik dat

 

zij doden zijn en roep en roer

 

ik in hun stilte rond

 

alsof er antwoord zijn kan waar al lang

 

geen woord meer over is, alleen

 

het lege ronde oog

 

van de voltrokken nacht.

[p. 206]

Alleen

 

Pal voor het gat waarin de dag

 

verzonken is. Mijn moeder roept.

 

Ik zie haar kracht tussen de vlammen,

 

menselijkheid die zich wringt

 

en dan tot as vervalt.

 

 

 

Nimmer stoot een windvlaag

 

zijn vuist omhoog en slaat

 

die uitgebrande jammer

 

zon en sterren in de ogen. Nimmer fluistert

 

ergens ter wereld een boom, een enkel blad

 

dat sterven na. De zeeën houden

 

hun stem niet in. Ik sta alleen

 

te roepen, te staren, te zwijgen.

[p. 207]

Eymoutiers

 

In Eymoutiers, onder het middenveld

 

van Frankrijks hemel, ligt een groot grijs plein

 

met een arduinen bank, een waterkraan,

 

bomen en stof, en aan de rand, kniehoog,

 

een muur waarachter men met treinen speelt.

 

 

 

Wij aten in die vorstelijke ruimte

 

een boterham met zachtjes puffende

 

locomotiefmuziek en allerlei gedachten

 

aan mensen of een hond die in de verte

 

onhoorbaar hun leven verplaatsten.

 

 

 

Ik bleef ten slotte stilstaan bij de kauwende

 

gezichten van mijn lieve vrouwspersonen

 

die midden in de lege middag

 

van Eymoutiers

 

vijf weken opgespaarde zon

 

genietend lieten op en neer gaan,

 

drie kleine plekken warmte

 

op een vergrijzend continent.