De Gids. Jaargang 126

[p. 49]

Paul Snoek
Nostradamus

Mijn hielen aan de koele tegels des waters
en de maan door mijn oorschelp verduisterd,
zo durf ik rusten in de gleuf der glazen heuvels,
waarin de nacht mij als een zucht weerkaatst,
want waarlijk, een kus is mijn enige zintuig.

En zacht, als zilver dat men bijna aanraakt,
volbreng ik verzadigd de werken der goden.

Dit is mijn longen ontladen en drinken en
tussen adem en schaduw bewonderend voelen
hoe mijn handen angstvol in hun warme holte
de koude vingers van hun schepping strelen.

[p. 50]

II

 

Het is een droom, voortvluchtig als water,

 

het korte glimmen van een mantelhaak,

 

het bijna horen zingen van een vreemde vogel,

 

iets dat ik mij enkel 's winters herinner.

 

 

 

Het is de droom dat ik tover met echo's

 

dat ik doorzichtig het water weerkaats

 

en het water niet naboots,

 

dat de dauw die in mijn neusgang stolt

 

de bloem beweent die ik mij heb verbeeld,

 

dat de kleur die aan mijn vingers kleeft

 

aan de vleugel ontbreekt van de vlinder

 

die ik zag met het hart van mijn oog.

 

 

 

Het is de droom dat ik droomde.

[p. 51]

III

 

Wanneer de ijsprins mij verlaat

 

en mijn borst zich bevrijdt van zijn schuddende ebbe,

 

wanneer ik mij wond aan de pegels der stilte

 

of aan het laatste slurpen van het daglicht,

 

het is dan dat een god mijn lichaam bewoont.

 

 

 

Het is wanneer ik hem vluchtend benader

 

en op zijn schouder rozen kus of soms

 

mijn mond laat rusten als een munt

 

dat ik mij uitwis en kortstondig glinster

 

als de ster, vóór zij in zee valt.

 

 

 

Het is wanneer ik even sterf

 

dat ik hem eeuwig liefheb en vallend bewonder.