De Gids. Jaargang 126

[p. 27]

Jan G. Elburg
Bretagne, eind april

Overal ademen
de grote longen van het groen.
de wind: een wolk van abrikozen
als onder een kurk van kluiten vandaan.
op die volle fles fluit de verte
en ik drink in een landschap een landschap in.
geel slaat de gaspel dorens
in het vloeiend bloed van de lucht.

ik raak overal aan. ik heel de hemel.
noem mij
sint-jan-van-vinger.

anderen staan ook, gaan ook, vaderlijk wonderlijk:
boeren dragen kindergrote broden,
bruin. en al hun hoeven verstuivende
dieren met de vorken van de zon
in hun ruggen. kerken en kruisen zeilen
met kristus in het kraaienest
en snikkend aan de helmstok
een venus met gebalde vuisten.

stiefmoederlijk knijpend in rozenkransen
verplaatsen gepekelde vrouwen hun voeten op de weg.
op de gezichten mutsen
van witte ziftende mosselschelpen.

[p. 28]

 

en de heggen hebben hun dwergen

 

te slapen gelegd,

 

de schuur kauwt zijn spook,

 

de oude appels in hun golf van cider deinen

 

als boeien.

 

heide en koolvelden onheimelijk omarmen

 

en kussen elkaar.

 

 

 

noem mij de laatste-van-leon,

 

achter zodenbanken weerspiegeld in geslepen

 

grafstenen,

 

gekamde kelt, thuisgekomen en foeterend

 

speurend naast de dolmen naar zijn land.

 

 

 

groen in groen is de maretak.

 

vergeten eieren in het gras mijn ogen.

 

een kat van schaduw likt aan dauw,

 

lijdt dorst en likt.

 

 

 

de wegen kwispelen geteerd. het hellende vlak

 

van de heuvels een grimas van ploegvoren en remsporen.

 

noem mij de razend rappe kijker

 

achter zijn voorruit van vlinders,

 

gisteren behuild met calvados,

 

vandaag met zout water.

[p. 29]

 

havens ingezaagd, en meesterlijk door meeuwen heen

 

masten, kromstaande rook, vergezichten van niets

 

dan de nikkelen zee, geplet, blauw en plat geslagen

 

door zijn legenden.

 

ginder rinkelt brittannië zijn riddersporen.

 

niets is te horen;

 

geen schild schittert dan een wolk.

 

 

 

later licht strekt zijn zwarte zwaarden

 

achter de torens.

 

de zoetgemutste kok van houtskool

 

sluipt buigzaam door de hoven

 

met zijn kokkels rond. ruiten snijden gerechten aan.

 

stapels tafels en bedden steken zich aan

 

de dieper wordende blos van de zon.

 

gangen openen zich voor gekraak

 

en trappen.

 

 

 

gegeten:

 

een gezicht,

 

handen als vogels op tafels.

 

 

 

gedronken:

 

ogen tegenover mij.

[p. 30]

 

de maan wast zijn kaarsbleke das,

 

ramen wenken als versleten vleugels

 

aan gevels.

 

bedden vertellen hun verhalen

 

als elke avond voor het slapengaan.

 

wagens besnuffelen elkaar in de mist

 

en wachten.