De Gids. Jaargang 125

[p. 419]

Bernardo Ashetu
Gedichten

En iedereen vroeg mij of Santos lag
zo ver, of de vele vruchten van
koffie waren glad of waren grof, of de
kinderen van Santos waren als de
koffiebonen bruin. -
Santos, was mijn antwoord, Santos is ver,
glad is de vrucht van de koffie, en als
koffiebonen zijn er de kinderen bruin.
Santos in de zon, zo ging ik verder,
heet ligt Santos tegen 't groene
oerwoud aan. Santos is een hart, besloot
ik, 't hart van een vrouw; Santos is
een ziel, de ziel
van een man en boven
is altijd, altijd is boven

Santos

Santos de hemel blauw.

[p. 420]

Salonijs

 

Ik ben mijnheer Salonijs.

 

Mag ik mij aan u voorstellen?

 

Kijk, ik ben mijnheer Salonijs,

 

kinderen vreten aan mijn hart.

 

Dat maakt mij zo moe en ik

 

raak op. Grote God, ik raak op.

Zoals ik je zei

van die zeilboot

we blijven niet eeuwig jong,
ik viel om

om

en om

in bladeren schrikwekkend rood.

En zoals ik je zei

van die zeilboot

zijn de matrozen bleek

ze zijn bleek

ze zijn dood

[p. 421]

Waaks

 

Twee gekruiste

 

dolkmessen achter

 

de deur

 

om 's nachts de

 

duivel eruit te houden

 

en de bijbel

 

ligt onder 't kussen.

 

 

 

Woest is de wind

 

in de mond van de apostel

 

nu hij dit waakse wonder aanschouwt.

Het was in deze winter dat
de neger met zijn lange rode
mond mij zijn bananen aanbood.
De barre besneeuwde weg waarop
hij eindeloos voortsjokte, had
hij volgestrooid met miljoenen
blokjes ananas. En toen ik
hem betaalde met een schitterend
stukje tropenzon, lachte hij zacht
en zeer weemoedig.

[p. 422]

Breng bloemen

 

Zo sprak de wind

 

zo het water en

 

zo donker waren de

 

wolken nooit geweest.

 

Een witte vogel vloog schichtig,

 

vloog opgejaagd, vloog dronken naar de kust

 

terwijl de jongeling

 

op het kermende schip haastig

 

schreef,

 

breng bloemen, schreef hij,

 

breng bloemen naar het graf

 

van die er niet meer is.