De Gids. Jaargang 125

[p. 406]

Burny Every
gedichten

hand in hand
wandelen we

mijn voeten gaan
mijn hart is dood
het gevoel zit in mijn haren
die stuiptrekken
in de lucht zonder wind

de stenen huiveren
heuveltoppen vallen
de zee rolt terug
de aarde houdt de adem in

geen wind
geen zee

mijn angst en ik
we lopen door
door...

[p. 407]

mijn cactusbloem

 

waarom huilde

 

de enige bloem

 

die de cactus

 

deze zomer

 

mij gaf?

 

 

 

toen ik haar streelde

 

begon ze te trillen

 

in het ritme

 

van het bloed

 

in mijn vingers

 

 

 

diep in haar

 

begon de traan te glijden,

 

- de enkele traan

 

die de cactusbloem

 

mij liet.

[p. 408]

nacht

 

de nacht vouwt zich

 

kil fluweel

 

om mij heen.

 

 

 

maar,

 

mijn lichaam staat

 

naakt in de wind

 

op de rand van de rotsen.

 

 

 

peilloos diep bóven mij

 

gilt het ruim,

 

onder mij schroeien de stenen,

 

ijshanden strelen,

 

ik schreeuw.

 

 

 

wanhoop

 

dieper dan lucht

 

scherper dan scherven

 

als vuur.

[p. 409]

de wind hield stil

 

de wind hield stil

 

plotseling

 

midden in het waaien

 

 

 

de zee

 

met haar schuimtoppen

 

wit boven de golven

 

verstarde

 

 

 

takken

 

staakten hun kreunen

 

 

 

krekels

 

vielen stom

 

 

 

de wereld

 

ademde diep in

 

niet meer uit

 

 

 

door het niets

 

vloog mijn hart

 

in stukken.