De Gids. Jaargang 125

[p. 301]

J. Bernlef
Eenvoudig is het niet...

Eenvoudig is het niet

om over de liefde te schrijven als

een kat die gekruld bij de kachel ligt
en de warmte in zijn vacht gevangen houdt
zoals ik jou...

maar mijn spieren

staan niet in een luie boog van verzadiging
ik kraak en eenmaal zal ik breken

Eenvoudig is het niet

om over de liefde te schrijven als

een emaille kroes door talloze lippen versleten
tot blauwzwarte uitslag de randen versiert
zoals jij...

maar jouw mond zal op de mijne

oxideren tot woorden tot gras en tot niets

Eenvoudig is het dus niet

om over de liefde te schrijven

te dicht dring je door mijn woorden heen en
te ver is je nerfblauwe sterven van
woorden verwijderd,
maar zoals de schreeuw van een kind:
de echo van een noodzakelijkheid.

...zoals ik het huis inga en weet
dat de deur is om afscheid te nemen
en alles wuift de tafel de stoelen
de wind wuift zijn lorren tegen het raam
het behang wuift met zijn koortsuitslag
de muizen wuiven onder de vloer

[p. 302]

 

en waar ben jij?

 

op mijn lippen kleven korreltjes zand

 

alleen in mijn ogen is het stil en in mijn oren

 

en ik weet waar je bent:

 

ik wuif.

 

 

 

...zoals een gebit het zo goed zegt waarin na

 

de maaltijd de herinnering ontwaakt

 

als een koopvrouw die haar kleurige sjaal uitspreidt

 

op de kinderhoofdjes

 

en van alles nog een beetje te bieden heeft:

 

dat ons leidt naar de blinde heler

 

en naar de onzichtbare dief.

 

 

 

...zoals ook kou een vorm kan zijn

 

die onze adem verbrandt tot een vluchtige beeldroman

 

wie is niet verliefd op een ijsbaan

 

is er iets hopelozer

 

dan een dode vis onder het ijs niet

 

rottend maar brandend van schaamte,

 

iets meer hoopgevend dan een meeuw

 

op weg in het blauw?

 

 

 

Moeilijk is het niet

 

om over de liefde te schrijven

 

niets laat zich beter beschrijven en eindigt

 

als regen in zand doordringt en doordringt

 

tot het stenen landschap waarin wij allen afwezig zijn.

 

 

 

Daarom geef ik je leegte

 

als vogels lucht vissen water

 

een eigen element

 

het warme zand de kale rotsen van mijn landschap.

[p. 303]

 

Zelfs dat niet want geen taal is bestand

 

is stil genoeg

 

en jij bent geen schildpad

 

en ik niet stom,

 

val dwars door de coulissen

 

in het mierengewriemel van de liefde.

 

 

 

Ik kan niet anders dan over de liefde schrijven.

 

Ook de haan vraagt niet naar zijn kam,

 

hij zet hem op en kraait, soms midden in de nacht.