De Gids. Jaargang 125

[p. 89]

Leo Vroman
Taal of teken

Achterberg en ik
vind ik even groot
maar mijzelf minder dood
op dit ogenblik.

Dood! Hij had misschien
als beroepsbioloog
het vergaan gezien
met gewapender oog,

met nog meer verbazen
(als dat kon) het bestaan
van de dood door de mazen
van het leven zien gaan,

maar ik weet toch niets meer
dan hij, vooral nou
met zijn hals elke nacht
al te zeer vol dauw,

dauw elke nacht
die een bitter extract
uit zijn holle bekken
het zand in doet lekken
tot het openzakt.

Verdoemd had ik maar een krant
uit Holland want
misschien is dit helemaal verkeerd
en is hij al gecremeerd.

[p. 90]

 

Dan is het gas

 

wat hij is wat hij was

 

zo onbespeurbaar

 

dan treur ik pas

 

 

 

maar een kind kan dat ook

 

wanneer het slaat

 

naar gerookte rook

 

die dan raar stukgaat.

 

 

 

Daar speel ik zijn nadood

 

al op mijn eigen wijsje.

 

Staat hij niet levensgroot

 

naast zijn dood meisje?

 

 

 

Gij zijt mij in de nadood voorgegaan,

 

door tunnelsteen door tunnels voortgezogen.

 

Slechts iedere nacht boven mijn venster mogen

 

uw stappen naderen en scherp stilstaan.

 

 

 

Van uw voeten is slechts dit verlaat geluid

 

zozeer nabij dat ik het grind kan horen,

 

als op een echopunt waarachter en waarvoor en

 

zonder hetwelk dit duister niets beduidt.

 

 

 

Als by remote control achter een kleine ruit

 

tekent gij nog uw moedeloze sporen

 

daarginds en tegelijk nabij mijn huid,

 

 

 

een taal met grote vrees aan u ontleend

 

waarin ik slechts uit vrees met u kan spreken

 

omdat uw antwoord wederom een teken

 

zou kunnen zijn alleen voor Haar gemeend.