De Gids. Jaargang 125

[p. 342]

Willem van Toorn
Gedichten

Morgen schrikken wij wakker
wetende dat het verwachte
daar is. Hoor je voetstappen?
Nee. Knopen onze zachte

slaaphanden uit elkaar los.
Doen onze ogen weer dicht en
blijven wijdopen liggen,
(Was dat de regen?), roerloos.

Staan op. Sluipen naar het gordijn,
gluren uit door de kieren,
schichtig als schaduwdieren.
Laat je niet zien, er zijn

mannen met dode ogen
in de straat, onbewogen
in hun gelijke pakken
staan ze alsof ze wachten

op een sein. Kruip weer weg in het bed.
Als wij stil blijven liggen
denken ze, daar woont geen mens,
komen ze niet bij ons binnen.

[p. 343]

Garden party

 

Mevrouw, dit licht is te scherp

 

voor uw nieuw vel van poeder.

 

Voelt u niet hoe het verwelkt,

 

reddeloos als de bloemen

 

om het gazon, waar uw zacht-

 

glimlachend meisje een glas

 

vol licht reikt aan elke gast?

 

 

 

Hunkert u nu naar de handen

 

die het strelend nemen, de monden

 

die het kussend drinken? U lacht

 

zo triest met uw laatste tanden.

 

 

 

Bloemen, herfst wordt het, kouder

 

en meer alleen, herfst vol laarzen

 

en honden en dreigend van jagers,

 

geweer aan de schouder.

 

 

 

Mevrouw, de bloemen gaan dood

 

en u wordt zienderogen ouder.

 

U schudt ook te veel uw hoofd,

 

poeder sneeuwt op uw schouder.

[p. 344]

Mist

 

Mist vermomt ons soms nog

 

stopt monden toe en verdoezelt

 

in langsgaande ogen bedrog,

 

 

 

verstopt de schuldige voeten

 

van de erfgenaam en sluit op

 

de dode voorgoed in de groeve.

 

 

 

De postbode, blind geslagen,

 

wordt een zwarte boom tussen bomen

 

zodat hij vandaag niet kan komen

 

 

 

en morgen, wortel geschoten

 

hebbende, staat aan 't parkwater,

 

bloesem van brieven dragend.

 

 

 

De anderen met hun verdomde

 

eenzaamheden verdwalen,

 

(men vindt hier veel kanalen,

 

 

 

mist sluit hen zacht en donker)

 

morgen zijn zij verdronken,

 

vissen zien hen traag dalen.

 

 

 

Tot in ons bang bed dringen

 

ver en waterig roepende

 

toch hun vervloekte zoekende

 

stemmen nog binnen.

[p. 345]

Het bericht

 

Nacht. In de slaapdode straat,

 

in een spiegel van regen,

 

iemand met een tas, die tegen-

 

over ons huis staat.

 

 

 

Hij ziet mij niet, en jij slaapt

 

stil achter mij. Nu steekt hij

 

over. Ik hoor hoe beneden

 

zacht de brievenbus slaat.

 

 

 

Wie brengt een brief zo laat?

 

Ik zie als hij verder gaat

 

in een zuil van lantarenlicht

 

een man, hij heeft geen gezicht.

 

 

 

Schrik slaat de kamer zo dicht

 

dat jij je stikkend opricht,

 

snikt, onverstaanbaar praat,

 

omvalt als dood en doorslaapt.

 

 

 

Ik ren als een pop en raap

 

beneden een klein papier

 

op en lees: Voor het laatst

 

roep ik. Het einde is hier.

 

 

 

Voor wie de tekens kent

 

slechts is hierna nog leven.

 

Hoogachtend en getekend

 

N.V. De Komende Mens.

[p. 346]

 

Naar buiten. De deur blijft open

 

staan als een mond vol zwart

 

roepen. Ik zie hem lopen,

 

ver al, of hij haast had.

 

 

 

In regen koud als een vis

 

volg ik hem. Overal

 

klapt de brievenbus

 

open, dicht, en papier valt.

 

 

 

Dan naar de rand van het land,

 

het laatste huis al voorbij.

 

Daar wacht in een trechter van

 

duister een vrouw als hij.

 

 

 

Nog voor ik mij voel vallen

 

vangt mijn netvlies het vreeslijke

 

kussen van die twee vlezige

 

blinde bleke hoofdballen.

 

 

 

Regen verstopt hen spoorloos.

 

Regen duwt onze deur open,

 

sluipt naar binnen, naar boven,

 

legt zich zacht op je roerloos

 

lief lichaam. De brieven achter

 

alle voordeuren wachten.