De Gids. Jaargang 125

[p. 294]

Nico Verhoeven
Gedichten

De beeldenstorm der paarden
rijdt op gebroken spaken
door de geploegde hand
waarin de distels kraken,
met lange vingerhaken
verzet zich het geplaagde
basalten ingewand
der ingeblikte aarde.

Zo scheurt de eigen huid
de ijle huid der dingen
open, van binnen uit.
een snikken zonder snaar.
een weggeworpen zingen
verwaait. niemand weet waar.

[p. 295]

O onze wereld is mondig | (Acrostichon)

 

O onze wereld is mondig:

 

met machtige snavel en galgen

 

ankert zij in het gehoorzaam

 

randschrift waarmee de taal

 

tot teken van tegenspraak

 

in ons onthoofd jawoord

 

nawoorden op een hartgrondig

 

voortgaan met ademen stamelt.

 

 

 

Ademen is ontstaan.

 

Nòg zijn wij aas, wij maken

 

voortgang met levend spreken.

 

 

 

Eenmaal wordt teken tot taal.

 

Eenvoudig als dorpse atomen

 

naderen wij de tong.