De Gids. Jaargang 125

[p. 271]

Leo Vroman
Uithuizigheid

Waren toch aldoor mijn gehoorkanalen
maar beide tot de monden vol orkaan.
Stonden binnen mijn oogballen maar voortaan
dubbele diepe onbevolkte dalen.

Want van de dagelijkse duizenden rondom
dringen de bitter puilende gedachten
mijn kleine hersens door alsof hun dom
vechtlustig vet mij moet verkrachten.

Nog twéé vreemden kil tegen elkander,
nog één zo denk ik enkel dan nog maar
nog één vloek van een ander tot een ander,
dan zijgt die hele buitenwereld in elkaar,

dan kan ik slapen tussen dikke muren
met jou samen
in een cementblok met cementen buren,
cementen ramen,

alle naargegroeide aangezichten
alle kwaadplooiigheid vergeten,
om alleen de wasem van je hete
dichte aangebeden
nog nauwelijks oogleden
in te ademen.

Maar van die ongenoeglijken (hoe reeds bah)
heb ik nog steeds niet helemaal genoeg;
nog is het niet te laat
voor hun zo onwelvoeglijke verdriet
in mijn gelaat; nog niet.

[p. 272]

 

Want koud kan ik die kouden soms bespieden

 

en denk: vergeef ze hun adrenaline

 

gedeeld door hun norepinephrine

 

maal hun 17-hydroxycorticosteroiden.

 

 

 

Dan vind ik anderen bijna gewoon

 

van bloed en buikwerk al te zo als ik

 

en voel één hachelijk ogenblik

 

de arme harmonie van ons hormoon.

 

 

 

Al te ingewikkeld voelt dan die

 

gang van stofwisselen tot eigenlijk beminnen;

 

dan schiet mij walgelijk te veel te binnen

 

van andermans fysiologie.

 

 

 

Maar blijkbaar mag ik mij nog niet onttrekken

 

aan de levenslange stroom van kleinigheden

 

die wij allen bij elkaar moeten verwekken,

 

moet ik hun aangezichten nog, nog overtreden.

 

 

 

Welke schadeloze en uithuizige

 

misdaad kan ik toch begaan

 

waarvoor ik mij met weke spijkers aan

 

mijn liefste dood mag laten kruisigen?