De Gids. Jaargang 125

[p. 92]

Elisabeth Eybers
Gedigte

Sy woorde was 'n gruisreën teen hul ruit,
'n skadelose tinkelende klag.
Eers het hul deur die raam geknik, gelag,
daarna hom ingelok en opgesluit,
lewend oorhandig aan die stipte wraak
van hoogtemeter, loodlyn, winkelhaak.

Met woorde, met geslepe woorde, kap
hy 'n klein tonnel om weer te ontsnap.

[p. 93]

Besluit

 

Die golfstroom laat my - uit 'n oop verskiet

 

in hierdie koers getregter - nooit meer los.

 

Op steil Itaka flikker nog vannag

 

wit marmergroewe, vlymende kwartsiet,

 

alwyn en kaktus, wag-'n-bietjie-bos.

 

Die jong maan het sy angel opgelig

 

maar aan die boegkant glim die einder sag.

 

My voetsole onthou die diep venyn

 

van te veel letsels: selfs die sober pyn

 

- jou swye - buig my roerpen nie meer terug.

[p. 94]

Wet

 

Geen wonderwerk of dit is puur natuur.

 

Gewone mense roep soms halt en slaan,

 

sonder te weet wat hulle daarheen stuur,

 

'n rigting in wat in die sterre staan.

 

 

 

Geskeidenheid, soos elke ope wond,

 

word halsoorkop weer deur die bloed herstel:

 

so het Leander in die hellespont

 

gespring voor hy die brandertoppe tel.

 

 

 

So leer ons, losgeskeur, ons daaraan wen

 

om blindelings die afgrond te misken,

 

om bo die bodemloosheid te ontmoet.

 

 

 

Regstreeks en onverbiddelik is dit

 

soos die gedans in spitsende gelid

 

van spelde wat 'n streng magneet begroet.

[p. 95]

Immigrant

 

Niks as my hande en voete het ek hier,

 

die res het met die oortog soek geraak:

 

die katswink hart, die prikkelbare klier,

 

wat moet mens bowendien met hulle maak?

 

 

 

Om wat verlore is te vergelyk

 

met die omringende, om klank en lig

 

te gryp sonder te luister of te kyk

 

het ek tog nog sintuie aan my gesig.

 

 

 

Ook aan my bors en buikruimte gewaar

 

ek dat daar vroeër wel iets anders was.

 

Wie het geweet dat leegte ooit so swaar

 

sou word en onbelemmerdheid so 'n las?

[p. 96]

Episode

 

Omdat sy dit nie langer kon verduur

 

het ridderlike liefde hand en mond

 

die bose mag van ou gebrek besweer,

 

sag en behendig oor die wakker wond

 

'n goue salf van saligheid gesmeer:

 

genoeg vir elke tik van elke uur.

 

 

 

Die benediksie het sy bly aanvaar,

 

maar ná 'n kort en bondige seisoen

 

moes radelose liefde nog 'n klein

 

en onontkombare pligpleging doen:

 

die plegtige toesê van nuwe pyn,

 

genoeg vir elke dag van elke jaar.

[p. 97]

Afloop

 

As jy 3 maande lank kalenderloos

 

uit nooddruf vir die onbekende oorbekende

 

die valbrug neerlaat, die beleëraar

 

se teer en tydelike triomf aanvaar,

 

 

 

daarna 3 afgemete weke lank

 

bevrore in die rigor mortis van ellende,

 

jou oë koppig op één kwas gerig,

 

kruisarrnig uitgestrek lê op jou rug

 

 

 

en dan uit blinde wraaksug 3 dae lank

 

die gros van 50 vel prima gelinieerd

 

(Kantoorboekhandelaars Gebr. Winter)

 

soos 'n dik heipaal afsplits tot 'n splinter

 

 

 

bly alles hoe ookal nog ongedeerd.