De Gids. Jaargang 125

[p. 46]

Hans Andreus
Twee landschappen

Toen eindelijk de zon terugkwam,
vond hij nog water,
dat onder zijn ouderwets licht begon te blinken
alsof er niets gebeurd was.

Maar de hand kon het niet meer troosten die
het lege landschap al zo lang
had afgetast naar een hand, voet of zelfs maar
het oor van een dier, blad van een plant.

En de zon kon roepen met zijn licht wat hij kon,
geen grashalm wuifde hem toe -
en op de bodem van het water
geen vis verroerde er een vin.

En hoe het water ook blonk en soms
lispelde tegen de rotsige boorden,
er was niemand meer, niemand
die er gek van kon worden.

[p. 47]

II

 

Armelijk zonder vreugde,

 

vanuit het ondergrondse,

 

teken ik het einde van een verhaal:

 

verdroogde bedding,

 

gebroken brug,

 

petieterige zwarte bomen

 

in een koudbloedig landschap.

 

 

 

Met een blinde duim nog

 

wil ik liften naar een vergeten bestemming.

 

 

 

Eens

 

hinkelde een oude levendige rivier

 

hier de bergen af op weg naar een oude en onwijze zee.

 

 

 

Maar voorbij de dode kus

 

van de verdroogde monding

 

zal ook die zee wel verdroogd zijn.

 

 

 

Niets, niets heeft meer doel hier.