De Gids. Jaargang 125

[p. 12]

Leo Vroman
Voor het verdampen

Denk: ‘nacht in een dunne zomerhut’
(desnoods in plaats van dit gedicht);
krekelgesis, bladergefutsel;
de koele deken; het maanlicht.
Onder de vloer ruig dierengefiuister.

Gestippelde duisternis, wanneer de regen
de duizenden bladeren aanwijst.
In de vroegte, als de lucht vergrijst,
takken vogels, die nog niet bewegen;
natte bloemen nog van slaap verfrommeld;
de eerste bij.

In de kamer houten dingen schuin
en ernstig als mensen gemaakt.
Vlakbij, armen van alle zomers bruin
en van het soezen zacht en naakt,
ja hoor daar lig jij.
Wat verschrikkelijk prettig is dat.

Als je nu wanboft, boft, wanboft
en de bom hier slordig stort
maar goed ontploft,
dan wordt ach je hoofd zo groot, wordt
het gas, kan je daarmee nog?

Pers het jouwe dan door het mijne
en probeer zo nog wat te blijven.
Of stop nu vast in onze lijven
een middeltje tegen het verdwijnen,
een slokje ijzerdraad,
een borstvol taaitaaiverdriet,

[p. 13]

 

gorgel graniet,

 

het voelt al zo laat.

 

 

 

En als we ploffen, let dan op mij.

 

Geschater en gepaar

 

kan misschien ook zo maar,

 

komt dan misschien zo maar vrij,

 

in de vorm van vergiftig licht

 

buidelend uit een witte

 

vette bol, of als hitte

 

in een dodelijk vergezicht.

 

 

 

Alles waarop we dan schijnen

 

zeilt onder in pruttelend glas.

 

Hè dat is pas

 

dat is pas verdwijnen.

 

 

 

Maar na jaren, in de verre stad,

 

springt raam na raam los en

 

onder de druk van in vergeten water

 

woekerende mossen langzaam open.

 

Daar zou ik later

 

dood wel willen lopen

 

met je, om het opnieuw beginnen

 

nog een beetje te mogen merken:

 

hekken vallen om; van uit de oudste perken

 

marcheert het struikgewas de winkelstraten binnen.