De Gids. Jaargang 124

[p. 303]

Willem Brandt

Gemeenschapsdans

Danst onovertrefbaren,
jagers tovenaars beulen
in uw luipaardhuid lendenen
kralen apenhaar vezels
bij geheiligde trommen
en breed stromende palmwijn.

Roemrijke verhalen
dans ik u voor.

Danst onovertrefbaren,
papegaaipluimen wapperen
als vuur uit uw schedels.
De liervormige bokshoorn
der moeras-antilope
zingt uw heldendom
diep in het veen.

Danst onoverwinnelijken,
danst uw ontzaglijke sprong.

Aanstonds zullen uw vrouwen u
ijzer gaan baren
en werpen uw zonen
hun speren
in de keel van de maan.

Danst onovertrefbaren.

Ach, achter de broodboom
onder lelie en lotus
loert het bloedrode oog van de nijlkrokodil.

[p. 304]

De schotellipvrouwen

Luidruchtig is het leven der nijlnegers,
panterhuid kopend en verkopend;
het praten der schotellipvrouwen
overstemt de tamtam van het oerwoud,
tongslijpende over de weinige
zwijgende zijdeplantachtigen,
kwaadsprekend van de betoverden
die rijmspreuken mompelen uit leem.

Verschrikkelijk als de Nijl overstroomt,
de panterhuiden gaan leven,
haar schotellipmonden uitdijen
tot traanstuwmeren van vrees.

In de kralen van angst verklaren
tovenaars het gebeente der hanen:
stilte en liefde zou uw kracht zijn,
maar gij hebt niet gewild.

[p. 305]

De schipbreuk

O, de eilanden van zwaarmoedigheid
met taai zeewier aan de groenbegroeide steigers,
wenteltrapschelpen sponzen en poliepen,
bleke handen van palmen aan vergrijsd strand.

De eilanden van het onvervulde, waar het water
bitter is want er schijnt zon noch maan.

Op een oude scheepskist, hoeveel honderden jaren
geleden aangespoeld, ziet men zijn eigen naam,
en een vergeeld papier van een sinds lang gestorvene,
beenderen onder het stuifzand, door stormen verwaaid:

Eeuwen heb ik gewacht; maar de droomschepen varen
voorbij, en door de scheiding van de horizont;

vergeefs ach tevergeefs heeft mijn rookvuur de mond
tussen hemel en oceaan gepraaid.

[p. 306]

Liparididen

Liparididen, blinde bodemvissen,
behoedzaam tastend in het diepzeeduister
met borstvinstralen zonder lichtorgaan,
dolende op tweeduizend meter diepte
onder de zondvloed van de oceaan.

Boven ons gloeit een parelmoeren rijk,
uitvloeiend in ultramarijnen gloeden.

Stekeblind vastgezogen zweven, voeden
wij ons, ongrijpbaar onbenaderbaar
in een onpeilbaar rookgordijn van slijk.

Tweeduizend meter diep. Tweeduizend jaar?