De Gids. Jaargang 124

[p. 259]

Pierre Kemp

Getuigenis van een nieuwe hoed

Ik kijk naar de schoentjes van een vrouw,
die een nieuwe hoed heeft gevonden.
De oude luchtkleur kreeg een nieuw soort blauw
met lijntjes zon om de rand-ronde.
Ik glimlach om het ritme van haar hakjes.
Zij stempelen de tegels van de straat
tot brieven van vreugde naar haar formaat
te lezen door haar lippen als gebakjes.
Ik weet niet meer, wat ik het liefst zou zijn,
haar schoentjes of haar nieuwe hoed,
of de benijde curve van haar lichaamslijn
nu ze mij zo begrijpend groet
met een hoofdknik van haar nieuwe hoed-verstand
en een wuif van haar linkerhand.

Lievelingsdichter

In vele landen wonen sommige mensen.
Wat zijn die sommige mensen nu aan het doen?
Kijken zij onder de zon naar elkanders wensen?
Of blazen ze fluit op de vorken van hun fatsoen?
Het is niet te veel muziek die ik hoor,
maar er is wel een fabelachtig licht
in brilguirlandes van het ene naar het andere oor
en ik, die glimlach om hun prominent gezicht.
Ja, ik ben er ook, ik die zoveel sommigen ben,
ik, de lievelingsdichter van: Ik ben, die Ben!

[p. 260]

Modern gebed

Mijn nieuwste gebeden zijn van gas
en zo vermeng ik ze met GAS.
Met het GAS dat Alles draaien doet
en wil dat Alles zaaien moet.
Dit alles met de schijn,
dat er maar twee gassen zijn:
GAS en gas
en dat van mij in een zonneschijn
als in een cultuur onder glas,
want in dit leven is Uw GAS-cultuur
voor mij ontstellend lang en hard en duur.

Bejaarden

Een bruine broek loopt achter een blauwe rok.
Vroeger klingelden daar klokjes in
en nu is het er zo stil.
Dat was in de tijd van: Ja, ik wil -
en ook wel later dan bij dit fris begin.
Rok en broek lopen wel niet op een stok,
maar de oren van vlees werden er van tin,
de wangen van karton,
de handen van stro
en de voeten evenzo,
de borsten van balkon
en niet eens als een in de zon.

[p. 261]

Niemandisme

Als ik eens niet was geweest
en dus niet had bestaan,
wat zou dat Niemand-van-mij dan feest
vieren en met Niemand-vaantjes gaan
om de hoeken van de straten
van Niemandsstad in Niemandsland!
Ik ben wel van God verlaten,
laat mij toch eens lachen achter mijn hand
om zulk een begenadigd lot!
Neen, liever glimlachen, anders hoort het God!

Ongewenste informatie

Een vraag sloop onder de rand van mijn hoed.
Ik liet haar niet in mijn schedel.
Vragen weten dan hoe het moet
en ik luisterde al naar haar gevedel.

Kom wat dichter bij mijn oor,
muziek van vrouwenharen in die doos
onder de roos!
Ik verneem niet meer te veel
en vergeet te licht!

Maar toen greep ik die vraag bij haar keel
en kneep die dicht.