De Gids. Jaargang 124

[p. 164]

Pierre H. Dubois

Tuilerieën

Rug aan rug arm aan arm buik aan buik
staan in het park de groene roestige stoelen
onder bomen (die alleen van voren leven)
soms rijst een duif klapwiekend uit het gras

In heldere voorjaarstoiletten
bladeren jonge meisjes
in vermoeide magazines
turen dromerig met halfgesloten ogen
(vaag glimlachend) naar iets
dat ik niet meer kan zien

Witte snippers dwarrelen langs de paden
(als de lichte wind soms even ademt)
blaren van andere gewassen
even maar bloeiend sneller verwelkend
woorden die hoop gaven vreugde
verwachtingen wekten - en minder sporen nalaten dan de zon
die onmerkbaar beweegt over 't pad

(hij is er al niet meer slechts een huivering herinnert ons eraan)

[p. 165]

In de wintertuin

(Manet 1879)

Aangeslagen toetsen van de vleugel
vullen de lege kamers van het huis
regen trekt grijze rechte strepen
om verdriet tot weemoed uit te wissen

hoed en theeroos en paraplu
blauwe vaas uitgespreide rokken
achteloze hand die tevergeefs
speelt met wat onbereikbaar
door de blik wordt nageoogd

licht van andere dagen eenmaal hel
paarse schijn van zon
gloeit door glazen van de winterserre
dooft als het middag wordt -

hartstocht bleef
machteloos achter
in de bedding van de jaren.

[p. 166]

Sankt Michaelis kirche München

Goud blinkt
Het is een grote familie
ik hoorde eens bij hen thuis
zij zijn mij vreemd geworden
ik ben van hen afgevallen

Roze hyacinten staan tussen het goud
grijze gelijnde kolommen ondersteunen
een belachelijke barok
een hoge gevel
(een smal grachtehuis in Amsterdam)
kaarsrecht slank
hij helt niet voorover
maar ik zie hem vallen
vallen
als iets dat
onherroepelijk voorgoed
voorbij is -

en niet eens zo betreurenswaardig
als het oudere Rome

(om nog te zwijgen van Hellas)