De Gids. Jaargang 124

[p. 145]

M. Mok

Verwonderd leven

De open dag. Ik sta te beven
tussen de wonderen van de planeet.
Luchtstromen doen mij aan en trekken
mijn ogen naar de rand der atmosfeer.
Ik snel de aarde om, mijn handen strelen
het ronde lichaam van de zichtbaarheid
en al wat wortels heeft rekt zich omhoog
tot in mijn zenuwen en maakt mij tot
een zingende, een kleine bundel klank
in het volstrekte zwijgen. Wolk na wolk
schuift langs mijn hoofd. Telkens een hartslag lang
valt er een venster open naar een nooit
door wind bestreken horizon.
Maar ik vervul de dag. Het morgenlicht
brandt nog in mij wanneer de avond reeds
zijn rood ontvouwt dat in de sterrengordel
blijft haken en verbleekt. Ik voel opnieuw
hoe ik te beven sta en leg mijn hoofd
zo laag dat er geen afstand overblijft
tussen de koele huid van de planeet
en het verwonderd leven in mijn ogen.

[p. 146]

Daar is het gebeurd

Daar is het gebeurd,
onder een hemel vol wolken en wind,
en ergens stortten mensen in gebeden
hun zielsverlangen uit.

Zo is het gegaan:
grashalmen wuifden met hun kleine pluim;
geuren van een ondoorgronde aarde
schiepen mensen om tot instrumenten
van een pijn die zingend worden moest.

En midden in dat lichtfeest,
pal in het hart van deze zingende planeet
stond daar de dood,
een kakement, een zwarte grijns,
een slikkende spelonk
die duizenden en duizenden
door zijn versteende keel liet glijden,
één noodkreet lang die altijd in dezelfde,
nooit meer verbroken stilte werd gesmoord.

[p. 147]

Schepselen die ik heb gezien

Schepselen die ik heb gezien
voordat zij buiten adem raakten,
voetgangers in het hemelhoge licht,
ontwaakten uit de dood, de lotgenoten
van al wat sterfelijk en eeuwig is -
ik smacht, ik hang met open zinnen
de schimmen aan van hun herinnering,
ik klem mij brandend aan de leegte
van hun volmaakt verlies
en voel mij in de nacht gedreven
door labyrinten waar om elke bocht
hun vluchtigheid zojuist is weggevaagd.

Ik weet het wel, er is geen diepste bron
van stilte die hun drinken biedt
en hen omademt met de sluier van
een onvergankelijk aanwezig-zijn.
Zij zijn in ster noch steen bewaard gebleven
en ook het stof dat in de wind
wordt heen en weer geworpen
herhaalt nog niet het vaagst gebaar
waaraan ik hen herkennen zou.

[p. 148]

Zo is het geweest

Zo is het toch geweest:
mijn vader stond daar blind
van angst onder het dak.
Eeuwen voor zijn geboorte,
eeuwen na zijn vermoording
wankelden, stampten, schreeuwden
in die seconden, hijgend
tussen het nu en het niets.

Van oercel tot eindatoom
schokte het leven en stierf.
Het laatst in de kramp van zijn handen,
zijn brandende vingertoppen
die stijf werden, plotseling wit,
afkoelend tot steen en dan
zelfs dat niet meer, ontrukt
aan iedere noembaarheid.

[p. 149]

Ik ben de enige

Ik ben de enige,
een levende martelpaal
die kronkelt en krimpt
boven de stukgewoelde
half dichtgewaaide grond,
een bultig lijkenveld
vol onverhoorde,
veraste kreten.

Een arm ben ik,
omhooggestoken in het niet,
een noodsein daar waar elke nood
tot stervens toe verzadigd werd.

Ik ben een door de leegte overeind gehouden
en altijd wankelende tong van vuur,
een beefgebaar dat bij zijn eigen
armzalig licht te lezen poogt
hoe diep de levenden vergaan.