De Gids. Jaargang 124

[p. 13]

Gabriël Smit

Werkelijkheid

Leven laten leven,
een boom een boom
laten, een wolk een wolk,
niet telkens

trekken, rukken, anders willen,
een woord horen dat
niet gesproken wordt, al
is het te vinden.

Wij doen taal, doen
een tong in ons oog, spreken
voor, ongeduldig, lenen
de dingen een doodmoe

oor, het kan niet meer,
het kan niet meer horen
wat door waarheid ondernomen
wordt, voor zichzelf.

Wij dwingen, voortdurend,
laten nergens vrijheid,
laten mensen geen mensen zijn,
laten niets gebeuren

zoals het zelf wil.
Doen, doen. Zeggen:
ik, ik, en dan de wetten
waartoe, waarin

bloemen liefde spreken. Liefde?
Waarom? Een bloem
spreekt bloem, doet
niet anders, niet en

[p. 14]

 

nooit. Vraag niet, wacht

 

wat is, laat akkers

 

hun voorjaar, nachten

 

hun open mond

 

 

 

naar ochtend, aarde verandert

 

pas dood, laat

 

leven leven, laat

 

los, laat het dansen,

 

 

 

springen, reiken, laat het bidden

 

als een boom, handen vouwen als

 

het onverbiddelijke dak

 

van een boerderij, laat het beginnen

 

 

 

bij wat is. En doe niets

 

dan amen zeggen, met open

 

hart, naar het gelovige

 

verschiet.

[p. 15]

Begin februari

Uw aandacht heeft de ritselende blaren
gestild, - angst voor de wintergrond
is niet meer nodig, komt de wind toch
dan schenken regen en zon genade.

Zilveren kou spant een openbaring
over de veldweg, binnen een stille wolk
fijn hout wonen kleine vogels vol
voorlied van losbarstende voorjaren.

Diamant is de dag die zegt: Gij komt.
Steil weggezonken in de fonkelende aarde
slaapt het geheim van uw intocht.

Maar spannende knoppen slaan ogen op
naar een hemel die U blijft verklaren:
adem van volwassen liefde, zomerstorm.

[p. 16]

II

 

Waar slaapt u nu? Buiten mijn raam

 

ligt wijd, grijs land onder aarzeling

 

van nevel, drie zwarte vogels slaan

 

langzame vleugels tegen het ogenblik.

 

 

 

De tijd hangt in ademloos evenwicht

 

met licht en leven, schemering staat

 

aan het dagraam, wacht en krimpt

 

naar een loodzwaar wolkendal.

 

 

 

Waar slaapt u? Binnen uw ogen schikt

 

aarde zich tot doodstil beraad

 

met ijskristal, uw hartader ligt

 

voor klop en stuwing onbegaanbaar.

 

 

 

Toch rijst uw borst onzichtbaar stil

 

naar een nieuwe, overstelpende boomgaard.