De Gids. Jaargang 124

[p. 47]

Catharina Kortebos

Ourthe - I. Zwemmen

Op een kantige steen
gewichtloos zwevend
geef ik mijn armen
de stroom mee
als droeve wieren
dromend;
tot mijn voeten, bleek
zich schamend zonder schubben
tussen de blinkende
forellen het verliefde
spel beginnen,
eenkennig, vàn en naar elkaar.

Ik laat mijn droog gezicht
verzinken, blaas de wereld
onder water uit, verhef
mij op mijn plotselinge
kracht. O de bomen
die ik zaai langs beide
oevers, groene bomen!
Die ik uit mijn vingers
groeien laat met hun wortels
uit het water, groene bomen!

Die mij, zwemmende,
blijven nabestaan,
even in het groener leven
van mijn versnelde hartslag.

Even.
Bij gindse bocht
rijst uit mijn voorhoofd
al de steile
rots van einde
en ommekeer.

[p. 48]

II. Muziek in Hotton

Op een klein eiland
tussen twee armen van de Ourthe,
die 's nachts krachtiger ruist,
gevoed door wie weet welke laving
ginds in de geel en bruin geschroeide bergen,
staat een muziektent,
overdag van hout,
nu een diamant, gespeld
op de boerse boezem van dit land,
dat er de krekels niet om wegdeed -
een scherp geluid, dat uit haar oksels geurt.

De dirigent haaks over zijn orkest
heeft beide armen hoog geheven.
Men weet niet recht hoe, maar
het is al gaan gebeuren,
een broeds gekakel onder
de hanebalken van de nacht.
O met de grote, bezwerende
gebaren zou hij de muziek wel òp
willen hangen als brede,
schemerende lakens aan de bomen,
maar de dikke hoorns blijven hun noten spoelen
in het vergoelijkende ruisen der rivier.

Daar, wie had dat nu gedacht!
Dit toegewijde zwaaien
blijkt toch een toverstaf.
Nachtvlinders slaat hij uit het duister
elke slag aan beide einden baart ze,
gedrochten van dans
die aan het licht gebracht
met de maten mee gaan draaien.