De Gids. Jaargang 123

[p. 358]

Elisabeth Eybers

Wat lank na einde lyk blyk 'n begin.
Nou, met die leë afloop van die dag,
het grouheid van my weggegly. Die wag,
weet ek, sal langsaam die klein dood oorwin:
wat donker opgeberg is sal ontwaak
soos uit die saaddop as die reën dit raak.

Binne 'n bleek verskiet van lood en lei
moet oë troosteloos meetkundig wei.
Die winter het my stil vooruitgeloop,
stingels vertrap en takke kaalgestroop:
wat harsdig toegegrendel is sal skrik
soos uit skorsweefsel as die son dit tik.

Gevoeg tot 'n vergetelheid van saad
wat onder broeierige korrels kwyn,
snak ek na bytlug, koel nasmaak van pyn.
Ontwaking bly altyd 'n wanhoopsdaad:
'n skeut moet waswit uit die pit oopkrul
dat die benoudheid hom nie meer omhul.

Uitwissing is denkbeeldig, dink ek. As
één wat die skemer haarfyn ken hier was
sou hy koelbloedig en met sagte vlyt
beslag lê op elke besonderheid,
ontbinding teen die lig bekyk, en dood
telkens 'n voelsprietlengte van hom stoot.