De Gids. Jaargang 123

[p. 318]

Benita Isphording
Twee gedichten

vogels met verlamde vleugels
zijn mijn woorden als
verre schepen zonder radio
of bomen in de mist
ik ben een stomme
die onverstaanbaar is
zo gauw ik mijn hart
voor jou wil zichtbaar maken
want wat ik zeggen kan
is dit: ademend tehuis
bloedwarme zachte amulet
glimlach-lied liefelijk oase-geluk
zo noem ik je zo hang ik stuk
voor stuk de tastende woorden
als verlangen om je hals

en kom - ik ben de nacht
die wonden geneest zacht
warm troostrijk en zo
gespreid voor je leden
o kom daarom - ik wacht
je immers als een nest
mijn lieve snelle vogel

[p. 319]

2

 

Wees niet bang - in mij

 

mag je vergaan - langzaam

 

naar je eigen stilte

 

zinken en niemand dan ik

 

zal je verstaan.

 

Heb geen angst - ik ben

 

het allerlaatste - niets

 

onthoud ik dan voor

 

mij alleen. Wees nu stil

 

ik sluit me om je heen

 

als het water

 

rond een diepzeesteen