De Gids. Jaargang 123

[p. 338]

Jac. van Hattum

Ik weet niet wat nu weer als dreiging hangt;
ik heb de rust en die alleen verlangd,
maar haal de onrust steeds weer naderbij;
zij kwelt alleen en brandt en teistert mij.
En als ik zeg: ‘Vanavond en alleen’,
dan is ze daar, als spooksel om me heen.
En als ik zeg: ‘Vannacht en weer alleen’,
dan wordt ze slang en voelt als koude steen.
En als ik: ‘Morgen’ zeg en 't morgen is,
dan is ze holle spiegel vol gemis.
Altijd die onrust voor wie rust begeert
en tegen 't leven zich vermoeid verweert,
en vaak zich afvraagt: ‘Zeg mij toch de zin’. -
‘Een klinkklaar niets met niets dan niets daarin.’

Laatdunkendheid gaat met mij in gericht.
Wat heb ik anders dan een klein gedicht
tot zwak verweer en deze zekerheid:
dat zij eens in gericht gaat met de tijd,
en dat die tijd mij rehabiliteert
die met een klein gedicht zich nu verweert.